Feria Quinta in Cena Domini ~ I. classis

Divinum Officium Monastic - 1963

04-18-2019

Ad Matutinum

Incipit{omittitur}
Eröffnung{werden ausgelassen}
Invitatorium{omittitur}
Invitatorium{werden ausgelassen}
Hymnus{omittitur}
Hymnus{werden ausgelassen}
Psalmi cum lectionibus {Antiphonæ et Psalmi ex Proprio de Tempore}
Nocturn I.
Ant. Zelus domus tuæ * comédit me, et oppróbria exprobrántium tibi cecidérunt super me.
Psalmus 68 [1]
68:2 Salvum me fac, Deus: * quóniam intravérunt aquæ usque ad ánimam meam.
68:3 Infíxus sum in limo profúndi: * et non est substántia.
68:3 Veni in altitúdinem maris: * et tempéstas demérsit me.
68:4 Laborávi clamans, raucæ factæ sunt fauces meæ: * defecérunt óculi mei, dum spero in Deum meum.
68:5 Multiplicáti sunt super capíllos cápitis mei, * qui odérunt me gratis.
68:5 Confortáti sunt qui persecúti sunt me inimíci mei iniúste: * quæ non rápui, tunc exsolvébam.
68:6 Deus, tu scis insipiéntiam meam: * et delícta mea a te non sunt abscóndita.
68:7 Non erubéscant in me qui exspéctant te, Dómine, * Dómine virtútum.
68:7 Non confundántur super me * qui quǽrunt te, Deus Israël.
68:8 Quóniam propter te sustínui oppróbrium: * opéruit confúsio fáciem meam.
68:9 Extráneus factus sum frátribus meis, * et peregrínus fíliis matris meæ.
68:10 Quóniam zelus domus tuæ comédit me: * et oppróbria exprobrántium tibi cecidérunt super me.
68:11 Et opérui in ieiúnio ánimam meam: * et factum est in oppróbrium mihi.
68:12 Et pósui vestiméntum meum cilícium: * et factus sum illis in parábolam.
68:13 Advérsum me loquebántur, qui sedébant in porta: * et in me psallébant qui bibébant vinum.
68:13 Ego vero oratiónem meam ad te, Dómine: * tempus benepláciti, Deus.
68:14 In multitúdine misericórdiæ tuæ exáudi me, * in veritáte salútis tuæ:
68:15 Éripe me de luto, ut non infígar: * líbera me ab iis, qui odérunt me, et de profúndis aquárum.
68:16 Non me demérgat tempéstas aquæ, neque absórbeat me profúndum: * neque úrgeat super me púteus os suum.
68:17 Exáudi me, Dómine, quóniam benígna est misericórdia tua: * secúndum multitúdinem miseratiónum tuárum réspice in me.
68:18 Et ne avértas fáciem tuam a púero tuo: * quóniam tríbulor, velóciter exáudi me.
68:19 Inténde ánimæ meæ, et líbera eam: * propter inimícos meos éripe me.
68:20 Tu scis impropérium meum, et confusiónem meam, * et reveréntiam meam.
68:21 In conspéctu tuo sunt omnes qui tríbulant me: * impropérium exspectávit cor meum, et misériam.
68:21 Et sustínui qui simul contristarétur, et non fuit: * et qui consolarétur, et non invéni.
68:22 Et dedérunt in escam meam fel: * et in siti mea potavérunt me acéto.
68:23 Fiat mensa eórum coram ipsis in láqueum, * et in retributiónes, et in scándalum.
68:24 Obscuréntur óculi eórum ne vídeant: * et dorsum eórum semper incúrva.
68:25 Effúnde super eos iram tuam: * et furor iræ tuæ comprehéndat eos.
68:26 Fiat habitátio eórum desérta: * et in tabernáculis eórum non sit qui inhábitet.
68:27 Quóniam quem tu percussísti, persecúti sunt: * et super dolórem vúlnerum meórum addidérunt.
68:28 Appóne iniquitátem super iniquitátem eórum: * et non intrent in iustítiam tuam.
68:29 Deleántur de libro vivéntium: * et cum iustis non scribántur.
68:30 Ego sum pauper et dolens: * salus tua, Deus, suscépit me.
68:31 Laudábo nomen Dei cum cántico: * et magnificábo eum in laude:
68:32 Et placébit Deo super vítulum novéllum: * córnua producéntem et úngulas.
68:33 Vídeant páuperes et læténtur: * quǽrite Deum, et vivet ánima vestra.
68:34 Quóniam exaudívit páuperes Dóminus: * et vinctos suos non despéxit.
68:35 Laudent illum cæli et terra, * mare et ómnia reptília in eis.
68:36 Quóniam Deus salvam fáciet Sion: * et ædificabúntur civitátes Iuda.
68:36 Et inhabitábunt ibi, * et hereditáte acquírent eam.
68:37 Et semen servórum eius possidébit eam: * et qui díligunt nomen eius, habitábunt in ea.
Gloria omittitur
Ant. Zelus domus tuæ comédit me, et oppróbria exprobrántium tibi cecidérunt super me.
Psalmen und Lesungen {Antiphonen und Psalmen aus dem Proprium des Herrenjahres}
Nocturn I.
Ant. Der Eifer für dein Haus * verzehrt mich, drum fällt der Schimpf der Schar, die dich beschimpft, auf mich herunter.
Psalm 68 [1]
68:1 Rette mich, o Gott, denn Wogen dringen ein auf mich, mein Leben hart bedrohend.
68:2 Eingesunken bin ich in den tiefsten Sumpf, * wo keinen Halt ich habe.
68:3 Eingetaucht bin ich ins tiefe Meer * und ganz bedeckt die Flut mich.
68:4 Matt bin ich vom Schreien, heiser ist bereits mein Schlund, * die Augen werden müde, da ich stets nach meinem Gott ausschaue.
68:5 Zahlreich wie die Haare auf dem Haupt, * sind meine ungerechten Hasser.
68:6 Mächtig sind geworden die, die mich verfolgen ohne Grund: * was niemals ich verschuldet, soll trotzdem ich büßen.
68:7 Gott, du kennst doch meinen Schmerz, * und meine Leiden sind dir nicht verborgen.
68:8 Lass an mir nicht irre werden, die auf dich vertrauen, Herr; * o Herr, der du ja alle Macht hast.
68:9 Lass bei meinem Anblick nicht verzweifeln die, * die, o Gott Israels, treu zu dir halten.
68:10 Deinetwegen trage ich doch dieses Leid, * und deinetwegen deckt die Schmach mein Antlitz.
68:11 Deinetwegen bin ich von meinen Brüdern getrennt, * und werd als Feind betrachtet von den Kindern meiner Mutter.
68:12 Denn der Eifer für dein Haus verzehret mich, * und der dich Schmähenden Schmach fällt über mich.
68:13 Wenn ich mir im Fasten Abbruch tu, * schon daraus machen sie mir einen Vorwurf.
68:13 Nehm ich als Gewand ein Büßerkleid, * gleich werde ich ein Gegenstand des Witzes.
68:13 Spöttisch reden gegen mich, die an dem Stadttor müßig steh'n, * mich pfeifen höhnisch aus die Zecher.
68:13 Ach, ich sende mein Gebet, o Herr; * Zeit ist's, Gott, dass du dich gnädig zeigest.
68:14 Gemäß der Größe deiner Huld erhöre mich, * mit aller Güte, die in deinem Segensschatz du findest.
68:15 Ziehe mich, dass ich nicht ganz versinke in dem Sumpf, * o rette mich vor meinen Hassern, rett mich aus den tiefen Fluten.
68:16 Lass die Wasserflut mich nicht begraben, dass nicht ganz die Tiefe mich verschlingt, * und über mir alsdann sich schließt der Abgrund.
68:17 Höre mich, o Herr, da deine Huld so gütig ist; * mit all der Menge, die du an Erbarmen hast, blick auf mich nieder.
68:18 Wende doch dein Angesicht nicht ab von deinem Knecht; * ach, ich bin in Gefahr, erhör mich eiligst.
68:19 Habe Acht auf mich und schütze mich; * dass meine Feinde mich nicht fassen, sei mir Retter.
68:20 Du erkennst doch all mein Leid und den mir zugefügten Schimpf * und die mir angetane Schmähung.
68:21 Dir sind alle gut bekannt, * die mir bereiten dieses Elend.
Leid erfährt mein Herz und Not; (68:22) Ich harre, ob mit mir nicht jemand Mitleid zeigt, und keiner kommt, * ob mich nicht einer tröstet, aber keinen find ich.
68:23 Dafür geben sie als Speise Galle mir * und da ich dürste, bieten sie mir Essig an zum Trinken.
68:24 Möge ihnen eine Falle sein ihr Mittagsmahl, * zum Strafgericht und zum Verderben ihnen werden.
68:25 Finsternis bedecke ihre Augen, dass sie gar nichts seh'n, * und ihren Rücken lasse stets gebeugt einhergeh'.
68:26 Gieße deinen Zorn ganz aus auf sie, * lass deines Zornes Grimm sie fassen.
68:27 Öde werden mag ihr Haus, * in ihren Wohnungen soll keiner wohnen.
68:28 Weil sie mich verfolgen, den du ohnehin schon schlägst, * und meiner Wunden Weh vergrößern.
68:29 Sende ihnen Leid für alles mir von ihnen angetane Leid, * und lass sie nicht bei dir in Gnaden kommen.
68:29 Ausgestrichen sollen ganz sie werden aus dem Lebensbuch, * zum Volke Gottes gar nicht zählen.
68:30 Doch wo ich so arm und leidend bin, da umfasst mich, Gott, dein Rettersegen.
68:31 So will ich preisen den Namen Gottes mit Gesang; * und ihn verherrlichen mit Lob.
68:32 Das wird Gott mehr gefallen als ein junges Kalb, * dem Hörner und Klauen wachsen.
68:33 Wenn Bedrängte solches sehen, sollen sie sich freu'n; * suchet Gott, so wird leben eure Seele.
68:34 Ja, es hört die Hilflosen der Herr, * und die für ihn in Ketten schmachten, pflegt er nicht zu übersehen.
68:35 Loben soll der Himmel und die Erde ihn, * das Meer und alles, was daran und drin umherkriecht.
68:36 Denn Gott wird Sion helfen * und Judas Städte werden erbauet werden.
68:37 Und sie werden daselbst wohnen * und es einnehmen als Erbe.
68:37 Und der Nachwuchs seiner Knechte wird es besitzen, * und die seinen Namen lieben, werden darin wohnen.
Kein Die Ehre sei dem Vater
Ant. Der Eifer für dein Haus verzehrt mich, drum fällt der Schimpf der Schar, die dich beschimpft, auf mich herunter.
Ant. Avertántur retrórsum, * et erubéscant, qui cógitant mihi mala.
Psalmus 69 [2]
69:2 Deus, in adiutórium meum inténde: * Dómine, ad adiuvándum me festína.
69:3 Confundántur et revereántur, * qui quǽrunt ánimam meam.
69:4 Avertántur retrórsum, et erubéscant, * qui volunt mihi mala.
69:4 Avertántur statim erubescéntes, * qui dicunt mihi: Euge, euge.
69:5 Exsúltent et læténtur in te omnes qui quǽrunt te, * et dicant semper: Magnificétur Dóminus: qui díligunt salutáre tuum.
69:6 Ego vero egénus, et pauper sum: * Deus, ádiuva me.
69:6 Adiútor meus, et liberátor meus es tu: * Dómine, ne moréris.
Gloria omittitur
Ant. Avertántur retrórsum, et erubéscant, qui cógitant mihi mala.
Ant. Die Flucht ergreifen * sollen sie in Schande, die mir Böses wünschen.
Psalm 69 [2]
69:1 O Gott, sei nun bedacht drauf, mir zu helfen, * o Herr, beeile dich, mir beizustehen.
69:2 Erröten und in Scham sich hüllen sollen alle, * die mir das Leben rauben wollen.
69:3 Die Flucht ergreifen sollen sie in Schimpf und Schande, * die mir Böses wünschen.
69:4 Schnell sollen sie beschämt die Flucht ergreifen, * die zu mir sagen: Köstlich, köstlich.
69:5 Frohlocken aber und in dir sich freuen sollen alle, die dich suchen, * und die dein Heil lieben, sollen immer sprechen: "Hochgelobet sei der Herr!"
69:6 Ach, ich bin elend und armselig; * o Gott, so hilf mir!
Ego vero egénus, et pauper sum: * Deus, ádjuva me.
69:7 Mein Helfer und mein Erlöser bist du, * o Herr, säume nicht.
Kein Die Ehre sei dem Vater
Ant. Die Flucht ergreifen sollen sie in Schande, die mir Böses wünschen.
Ant. Deus meus, * éripe me de manu peccatóris.
Psalmus 70 [3]
70:1 In te, Dómine, sperávi, non confúndar in ætérnum: * in iustítia tua líbera me, et éripe me.
70:2 Inclína ad me aurem tuam, * et salva me.
70:3 Esto mihi in Deum protectórem, et in locum munítum: * ut salvum me fácias,
70:3 Quóniam firmaméntum meum, * et refúgium meum es tu.
70:4 Deus meus, éripe me de manu peccatóris, * et de manu contra legem agéntis et iníqui:
70:5 Quóniam tu es patiéntia mea, Dómine: * Dómine, spes mea a iuventúte mea.
70:6 In te confirmátus sum ex útero: * de ventre matris meæ tu es protéctor meus.
70:7 In te cantátio mea semper: * tamquam prodígium factus sum multis: et tu adiútor fortis.
70:8 Repleátur os meum laude, ut cantem glóriam tuam: * tota die magnitúdinem tuam.
70:9 Ne proícias me in témpore senectútis: * cum defécerit virtus mea, ne derelínquas me.
70:10 Quia dixérunt inimíci mei mihi: * et qui custodiébant ánimam meam, consílium fecérunt in unum.
70:11 Dicéntes: Deus derelíquit eum, persequímini, et comprehéndite eum: * quia non est qui erípiat.
70:12 Deus, ne elongéris a me: * Deus meus, in auxílium meum réspice.
70:13 Confundántur, et defíciant detrahéntes ánimæ meæ: * operiántur confusióne, et pudóre qui quǽrunt mala mihi.
70:14 Ego autem semper sperábo: * et adíciam super omnem laudem tuam.
70:15 Os meum annuntiábit iustítiam tuam: * tota die salutáre tuum.
70:16 Quóniam non cognóvi litteratúram, introíbo in poténtias Dómini: * Dómine, memorábor iustítiæ tuæ solíus.
70:17 Deus, docuísti me a iuventúte mea: * et usque nunc pronuntiábo mirabília tua.
70:18 Et usque in senéctam et sénium: * Deus, ne derelínquas me,
70:18 Donec annúntiem brácchium tuum * generatióni omni, quæ ventúra est:
70:19 Poténtiam tuam, et iustítiam tuam, Deus, usque in altíssima, quæ fecísti magnália: * Deus, quis símilis tibi?
70:20 Quantas ostendísti mihi tribulatiónes multas et malas: et convérsus vivificásti me: * et de abýssis terræ íterum reduxísti me:
70:21 Multiplicásti magnificéntiam tuam: * et convérsus consolátus es me.
70:22 Nam et ego confitébor tibi in vasis psalmi veritátem tuam: * Deus, psallam tibi in cíthara, Sanctus Israël.
70:23 Exsultábunt lábia mea cum cantávero tibi: * et ánima mea, quam redemísti.
70:24 Sed et lingua mea tota die meditábitur iustítiam tuam: * cum confúsi et revériti fúerint, qui quærunt mala mihi.
Gloria omittitur
Ant. Deus meus, éripe me de manu peccatóris.
Ant. O mein Gott, * errett' mich aus der Hand des Sünders.
Psalm 70 [3]
70:1 Auf dich, Herr, hoffe ich, lass mich nicht zu Schanden werden ewiglich: * in deiner Gerechtigkeit befreie mich, und erlöse mich!
70:2 Neige zu mir dein Ohr, * und rette mich.
70:3 Sei mir zum beschützenden Gott und zum festen Orte, * dass du mir helfest;
70:3 Denn du bist meine Feste, * und meine Zuflucht bist du.
70:4 Mein Gott, erlöse mich von der Hand des Sünders, * und von der Hand dessen, der wider das Gesetz handelt, und des Gottlosen.
70:5 Denn du bist meine Geduld, o Herr: * meine Hoffnung, Herr, von meiner Jugend an.
70:6 Auf dich bin ich festgestellt vom Mutterleibe an: * von meiner Mutter Leibe an bist du mein Beschirmer.
70:7 Von dir ist stets mein Lobgesang: * wie ein Wunder bin ich Vielen geworden: und du warst ein starker Helfer.
70:8 Lass voll sein meinen Mund von Lob, dass ich besinge deine Herrlichkeit: * deine Größe den ganzen Tag.
70:9 Verwirf mich nicht zur Zeit des Alters: * wenn abgenommen meine Kraft, verlass mich nicht.
70:10 Denn meine Feinde sprechen zu mir, * und die, die auf mein Leben lauern, halten Rat zusammen,
70:11 Und sagen: Gott hat ihn verlassen, verfolgt und ergreift ihn: * denn keiner ist, der hilft.
70:12 Gott, sei nicht fern von mir: * mein Gott, schau auf meine Hilfe.
70:13 Es sollen sich schämen und verkommen, die mir übel nachreden; * mit Scham und Schande bedeckt werden, die mein Unglück suchen.
70:14 Ich aber will allezeit hoffen, * und noch mehr tun zu allem deinem Lobe.
70:15 Mein Mund soll verkündigen deine Gerechtigkeit, * den ganzen Tag dein Heil;
70:16 Ich kann es nicht zählen. So will ich eingehen in die Kraft des Herrn: * Herr, deiner Gerechtigkeit allein will ich gedenken.
70:17 Gott, du hast mich gelehrt von meiner Jugend an: * und bis jetzt verkünde ich deine Wunder.
70:18 Doch auch bis zum greisen Alter, bis zu hohen Alter: * o Gott, verlass mich nicht;
70:18 Bis ich deinen Arm verkünde * allen Geschlechtern, die da kommen werden:
70:19 Deine Macht; und auf Höchste rühme deine Gerechtigkeit; o Gott, was Großes du getan: * o Gott, wer ist dir gleich?
70:20 Wie viel böse Trübsale hast du mir gezeigt! Doch du wandeltest dich, belebtest mich: * und führtest mich zurück aus den Abgründen der Erde.
70:21 Du vermehrtest vielfach deine Herrlichkeit; * und wandtest dich, und warst mein Trost.
70:22 So will ich denn dir im Psalmenspiel deine Treue preisen: * o Gott, dir lobsingen auf der Harfe, du Heiliger Israels.
70:23 Es sollen frohlocken meine Lippen, wenn ich dir singe: * und meine Seele, die du erlöst hast.
70:24 Und auch meine Zunge soll den ganzen Tag von deiner Gerechtigkeit sprechen, * denn beschämt sind sie, und zu Schanden geworden, die mein Unglück suchen.
Kein Die Ehre sei dem Vater
Ant. O mein Gott, errett' mich aus der Hand des Sünders.
℣. Avertántur retrórsum, et erubéscant.
℟. Qui cógitant mihi mala.
℣. Die Flucht ergreifen sollen sie in Schande.
℟. Die mir Böses wollen.
Pater noster, qui es in cælis, sanctificétur nomen tuum: advéniat regnum tuum: fiat volúntas tua, sicut in cælo et in terra. Panem nostrum cotidiánum da nobis hódie: et dimítte nobis débita nostra, sicut et nos dimíttimus debitóribus nostris: et ne nos indúcas in tentatiónem: sed líbera nos a malo. Amen.


Lectio 1
Incipit Lamentátio Ieremíæ Prophétæ
Lam 1:1-5
1 Aleph. Quómodo sedet sola cívitas plena pópulo: facta est quasi vídua dómina géntium: princeps provinciárum facta est sub tribúto.
2 Beth. Plorans plorávit in nocte, et lácrimæ eius in maxíllis eius: non est qui consolétur eam ex ómnibus caris eius: omnes amíci eius sprevérunt eam, et facti sunt ei inimíci.
3 Ghimel. Migrávit Iudas propter afflictiónem, et multitúdinem servitútis: habitávit inter gentes, nec invénit réquiem: omnes persecutóres eius apprehendérunt eam inter angústias.
4 Daleth. Viæ Sion lugent eo quod non sint qui véniant ad solemnitátem: omnes portæ eius destrúctæ: sacerdótes eius geméntes: vírgines eius squálidæ, et ipsa oppréssa amaritúdine.
5 He. Facti sunt hostes eius in cápite, inimíci eius locupletáti sunt: quia Dóminus locútus est super eam propter multitúdinem iniquitátum eius: párvuli eius ducti sunt in captivitátem, ante fáciem tribulántis.
Ierúsalem, Ierúsalem, convértere ad Dóminum Deum tuum.

℟. In monte Olivéti orávit ad Patrem: Pater, si fíeri potest, tránseat a me calix iste:
* Spíritus quidem promptus est, caro autem infírma.
℣. Vigiláte, et oráte, ut non intrétis in tentatiónem.
℟. Spíritus quidem promptus est, caro autem infírma.
Vater unser, der Du bist im Himmel. Geheiligt werde dein Name. Zu uns komme Dein Reich. Dein Wille geschehe, wie im Himmel, also auch auf Erden. Unser tägliches Brot gibt uns heute, und vergib uns unsere Schuld, wie auch wir vergeben unseren Schuldigern. Und führe uns nicht in Versuchung, sondern erlöse uns von dem Übel. Amen.


Lesung 1
Es beginnt das Klagelied des Propheten Jeremias.
Klgl 1,1-5
1 Aleph. Ach, wie kauert einsam doch die Stadt, die einst an Volk so reiche! Ganz verlassen ist die einer Völkerherrin gleiche; und zum Dienst gezwungen ist die Fürstin über Reiche.
2 Beth. Weinend netzt sie nachts mit Tränen ihre Wangen; keiner von allen ihren Lieben tröstet sie; alle ihre Freunde verachten sie, und sind ihre Feinde geworden.
3 Ghimel. In Verbannung wandert Judas Volk voll Elend in ein drückendes Gefängnis; wohnt nun unter Heiden, Ruhelosigkeit ist sein Verhängnis: alle seine Hasser packen es und bereiten ihm Bedrängnis.
4 Daleth. Trauer lagert auf den Wegen Sions, weil die Pilger zu den Festen fehlen: eingestürzt sind alle Tore, Priester können's Seufzen nicht verhehlen; ganz verweint sind ihre Bräute, und sie selbst ist von Bitterkeit überwältigt.
5 He. Ihre Dränger sind hoch oben, ihre Feinde sind im Wohlbefinden: denn der Herr hat sie verurteilt wegen ihrer vielen Sünden; ihre Kinder sieht man, abgeführt als Sklaven vom Bedränger, aus dem Land verschwinden.
Jerusalem, Jerusalem, kehre zurück zum Herrn, deinem Gott!

℟. Auf dem Ölberge betete er zum Vater: Vater, wenn es geschehen kann, so gehe dieser Kelch an mir vorüber:
* Der Geist ist zwar willig, aber das Fleisch ist schwach.
℣. Wachet und betet, damit ihr nicht in die Versuchung eingehet.
℟. Der Geist ist zwar willig, aber das Fleisch ist schwach.


Lectio 2
Lam 1:6-9
6 Vau. Et egréssus est a fília Sion omnis decor eius: facti sunt príncipes eius velut aríetes non inveniéntes páscua: et abiérunt absque fortitúdine ante fáciem subsequéntis.
7 Zain. Recordáta est Ierúsalem diérum afflictiónis suæ, et prævaricatiónis ómnium desiderabílium suórum, quæ habúerat a diébus antíquis, cum cáderet pópulus eius in manu hostíli, et non esset auxiliátor: vidérunt eam hostes, et derisérunt sábbata eius.
8 Heth. Peccátum peccávit Ierúsalem, proptérea instábilis facta est: omnes, qui glorificábant eam, sprevérunt illam, quia vidérunt ignomíniam eius: ipsa autem gemens convérsa est retrórsum.
9 Teth. Sordes eius in pédibus eius, nec recordáta est finis sui: depósita est veheménter, non habens consolatórem: vide, Dómine, afflictiónem meam, quóniam eréctus est inimícus.
Ierúsalem, Ierúsalem, convértere ad Dóminum Deum tuum.

℟. Tristis est ánima mea usque ad mortem: sustinéte hic, et vigiláte mecum: nunc vidébitis turbam, quæ circúmdabit me:
* Vos fugam capiétis, et ego vadam immolári pro vobis.
℣. Ecce appropínquat hora, et Fílius hóminis tradétur in manus peccatórum.
℟. Vos fugam capiétis, et ego vadam immolári pro vobis.


Lesung 2
Klgl 1,6-9
6 Vau. So ist weg von der Tochter Sion all ihr Glanz nach fremden Landen; seine Edlen sind den Schafen gleich, die keine Nahrung fanden; und sie wanken kraftlos vor dem Quäler, der sie treibt in Banden.
7 Zain. O, es fühlt Jerusalem im Herzen, was an Elend, Not es hat zu tragen, den Verlust all seiner Schätze, die's besaß in alten Tagen, da sein Volk geriet in Feindeshand, und niemand half in solchen Plagen, und die Feinde, die das seh'n, verlachen seine Klagen.
8 Heth. Schwer gesündigt hat Jerusalem, drum musst's in Trümmer gehen; alle, die es einst gerühmt, verachten es, nachdem sie seine Schmach gesehen; und es seufzt und wendet ab den Blick in Wehen.
9 Teth. Schmutz hängt sich an seine Kleider; denn es dachte nicht ans Ende, stürzte drum entsetzlich, ohn' dass ein Trost sich fände: „Schau, o Herr, mein Elend, denn der Feind hält über mir die Hände.“
Jerusalem, Jerusalem, kehre zurück zum Herrn, deinem Gott!

℟. Meine Seele ist betrübt bis in den Tod: bleibet hier und wachet mit mir: Jetzt werdet ihr die Schar sehen, die mich ergreifen wird.
* Ihr werdet die Flucht ergreifen, und ich werde hingehen, um für euch geopfert zu werden.
℣. Sehet, die Stunde naht, und des Menschen Sohn wird in die Hände der Sünder überliefert werden.
℟. Ihr werdet die Flucht ergreifen, und ich werde hingehen, um für euch geopfert zu werden.


Lectio 3
Lam 1:10-14
10 Iod. Manum suam misit hostis ad ómnia desiderabília eius: quia vidit gentes ingréssas sanctuárium suum, de quibus præcéperas ne intrárent in ecclésiam tuam.
11 Caph. Omnis pópulus eius gemens, et quærens panem: dedérunt pretiósa quæque pro cibo ad refocillándam ánimam. Vide, Dómine, et consídera, quóniam facta sum vilis.
12 Lamed. O vos omnes, qui transítis per viam, atténdite, et vidéte, si est dolor sicut dolor meus: quóniam vindemiávit me, ut locútus est Dóminus in die iræ furóris sui.
13 Mem. De excélso misit ignem in óssibus meis, et erudívit me: expándit rete pédibus meis, convértit me retrórsum: pósuit me desolátam, tota die mæróre conféctam.
14 Nun. Vigilávit iugum iniquitátum meárum: in manu eius convolútæ sunt, et impósitæ collo meo: infirmáta est virtus mea: dedit me Dóminus in manu, de qua non pótero súrgere.
Ierúsalem, Ierúsalem, convértere ad Dóminum Deum tuum.

℟. Ecce vídimus eum non habéntem spéciem, neque decórem: aspéctus eius in eo non est: hic peccáta nostra portávit, et pro nobis dolet: ipse autem vulnerátus est propter iniquitátes nostras:
* Cuius livóre sanáti sumus.
℣. Vere languóres nostros ipse tulit, et dolóres nostros ipse portávit.
℟. Cuius livóre sanáti sumus.
Gloria omittitur
℟. Ecce vídimus eum non habéntem spéciem, neque decórem: aspéctus eius in eo non est: hic peccáta nostra portávit, et pro nobis dolet: ipse autem vulnerátus est propter iniquitátes nostras: * Cuius livóre sanáti sumus.


Lesung 3
Klgl 1,10-14
10 Jod. Ausgestreckt hat seine Hand der Feind nach allen seinen Schätzen; Ja, es sah die Heiden dringen in sein Heiligtum und es verletzen, denen du verbotest, ihre Füße mitten in dein Volk zu setzen.
11 Kaph. Alles Volk hört seufzen man und sieht nach Brot es trachten; man gibt selbst das Kostbarste, um ohne Speis' nicht zu verschmachten: „Schau, o Herr, und siehe, wie sie mich verachten!“
12 Lamed. O die ihr am Weg vorbeikommt, o wollt achten doch und sehen, ob es gibt ein Weh gleich meinen Wehen; da man mich berupft hat, wie's der Herr bestimmt' an seinem Zorntag in den Höhen.
13 Mem. Aus den Höhen sandt' er Glut in seine Glieder, die sollt mir zur Züchtigung gereichen, zog ein Netz vor meine Füße, ließ so vor dem Feind mich weichen, machte mich ganz einsam, ließ den ganzen Tag in Trauer mich erbleichen.
14 Nun. Schmerzvoll fühle ich ob meiner Sünden hart das Joch mich drücken; die hat Gott zum Strick gedreht, und aufgebunden meinem Rücken; ganz geschwächt ist meine Kraft; es lässt der Herr mich unter einer Hand, der ich nicht kann entgehen, bücken.
Jerusalem, Jerusalem, kehre zurück zum Herrn, deinem Gott!

℟. Seht, wir sahen ihn ohne Schönheit und Zierde: sein Angesicht ist entstellt. Er hat unsere Sünden getragen, und für uns büßet er: er ist verwundet worden wegen unserer Missetaten:
* Durch seine Wunden sind wir geheilt worden.
℣. Wahrhaftig unsere Krankheiten hat er auf sich genommen, unsere Schmerzen hat er selbst getragen.
℟. Durch seine Wunden sind wir geheilt worden.
Kein Die Ehre sei dem Vater
℟. Seht, wir sahen ihn ohne Schönheit und Zierde: sein Angesicht ist entstellt. Er hat unsere Sünden getragen, und für uns büßet er: er ist verwundet worden wegen unserer Missetaten: * Durch seine Wunden sind wir geheilt worden.
Nocturn II.
Ant. Liberávit Dóminus * páuperem a poténte, et ínopem, cui non erat adiútor.
Psalmus 71 [4]
71:2 Deus, iudícium tuum regi da: * et iustítiam tuam fílio regis:
71:2 Iudicáre pópulum tuum in iustítia, * et páuperes tuos in iudício.
71:3 Suscípiant montes pacem pópulo: * et colles iustítiam.
71:4 Iudicábit páuperes pópuli, et salvos fáciet fílios páuperum: * et humiliábit calumniatórem.
71:5 Et permanébit cum sole, et ante lunam, * in generatióne et generatiónem.
71:6 Descéndet sicut plúvia in vellus: * et sicut stillicídia stillántia super terram.
71:7 Oriétur in diébus eius iustítia, et abundántia pacis: * donec auferátur luna.
71:8 Et dominábitur a mari usque ad mare: * et a flúmine usque ad términos orbis terrárum.
71:9 Coram illo prócident Æthíopes: * et inimíci eius terram lingent.
71:10 Reges Tharsis, et ínsulæ múnera ófferent: * reges Árabum et Saba dona addúcent.
71:11 Et adorábunt eum omnes reges terræ: * omnes gentes sérvient ei:
71:12 Quia liberábit páuperem a poténte: * et páuperem, cui non erat adiútor.
71:13 Parcet páuperi et ínopi: * et ánimas páuperum salvas fáciet.
71:14 Ex usúris et iniquitáte rédimet ánimas eórum: * et honorábile nomen eórum coram illo.
71:15 Et vivet, et dábitur ei de auro Arábiæ, et adorábunt de ipso semper: * tota die benedícent ei.
71:16 Et erit firmaméntum in terra in summis móntium, superextollétur super Líbanum fructus eius: * et florébunt de civitáte sicut fænum terræ.
71:17 Sit nomen eius benedíctum in sǽcula: * ante solem pérmanet nomen eius.
71:17 Et benedicéntur in ipso omnes tribus terræ: * omnes gentes magnificábunt eum.
71:18 Benedíctus Dóminus, Deus Israël, * qui facit mirabília solus:
71:19 Et benedíctum nomen maiestátis eius in ætérnum: * et replébitur maiestáte eius omnis terra: fiat, fiat.
Gloria omittitur
Ant. Liberávit Dóminus páuperem a poténte, et ínopem, cui non erat adiútor.
Nocturn II.
Ant. Gerettet hat der Herr * vom mächt'gen Feinde den Bedrängten, den Armen, dem sonst niemand beisteht.
Psalm 71 [4]
71:2 Deus, judícium tuum regi da: * et justítiam tuam fílio regis:
71:2 Judicáre pópulum tuum in justítia, * et páuperes tuos in judício.
71:3 Suscípiant montes pacem pópulo: * et colles justítiam.
71:4 Judicábit páuperes pópuli, et salvos fáciet fílios páuperum: * et humiliábit calumniatórem.
71:5 Et permanébit cum sole, et ante lunam, * in generatióne et generatiónem.
71:6 Descéndet sicut plúvia in vellus: * et sicut stillicídia stillántia super terram.
71:7 Oriétur in diébus ejus justítia, et abundántia pacis: * donec auferátur luna.
71:8 Et dominábitur a mari usque ad mare: * et a flúmine usque ad términos orbis terrárum.
71:9 Coram illo prócident Æthíopes: * et inimíci ejus terram lingent.
71:10 Reges Tharsis, et ínsulæ múnera ófferent: * reges Árabum et Saba dona addúcent.
71:11 Et adorábunt eum omnes reges terræ: * omnes gentes sérvient ei:
71:12 Quia liberábit páuperem a poténte: * et páuperem, cui non erat adjútor.
71:13 Parcet páuperi et ínopi: * et ánimas páuperum salvas fáciet.
71:14 Ex usúris et iniquitáte rédimet ánimas eórum: * et honorábile nomen eórum coram illo.
71:15 Et vivet, et dábitur ei de auro Arábiæ, et adorábunt de ipso semper: * tota die benedícent ei.
71:16 Et erit firmaméntum in terra in summis móntium, superextollétur super Líbanum fructus ejus: * et florébunt de civitáte sicut fœnum terræ.
71:17 Sit nomen ejus benedíctum in sæcula: * ante solem pérmanet nomen ejus.
71:17 Et benedicéntur in ipso omnes tribus terræ: * omnes gentes magnificábunt eum.
71:18 Benedíctus Dóminus, Deus Israël, * qui facit mirabília solus:
71:19 Et benedíctum nomen majestátis ejus in ætérnum: * et replébitur majestáte ejus omnis terra: fiat, fiat.
Kein Die Ehre sei dem Vater
Ant. Gerettet hat der Herr vom mächt'gen Feinde den Bedrängten, den Armen, dem sonst niemand beisteht.
Ant. Cogitavérunt ímpii, * et locúti sunt nequítiam: iniquitátem in excélso locúti sunt.
Psalmus 72 [5]
72:1 Quam bonus Israël Deus, * his, qui recto sunt corde!
72:2 Mei autem pæne moti sunt pedes: * pæne effúsi sunt gressus mei.
72:3 Quia zelávi super iníquos, * pacem peccatórum videns.
72:4 Quia non est respéctus morti eórum: * et firmaméntum in plaga eórum.
72:5 In labóre hóminum non sunt, * et cum homínibus non flagellabúntur:
72:6 Ídeo ténuit eos supérbia, * opérti sunt iniquitáte et impietáte sua.
72:7 Pródiit quasi ex ádipe iníquitas eórum: * transiérunt in afféctum cordis.
72:8 Cogitavérunt, et locúti sunt nequítiam: * iniquitátem in excélso locúti sunt.
72:9 Posuérunt in cælum os suum: * et lingua eórum transívit in terra.
72:10 Ídeo convertétur pópulus meus hic: * et dies pleni inveniéntur in eis.
72:11 Et dixérunt: Quómodo scit Deus, * et si est sciéntia in excélso?
72:12 Ecce, ipsi peccatóres, et abundántes in sǽculo, * obtinuérunt divítias.
72:13 Et dixi: Ergo sine causa iustificávi cor meum, * et lavi inter innocéntes manus meas:
72:14 Et fui flagellátus tota die, * et castigátio mea in matutínis.
72:15 Si dicébam: Narrábo sic: * ecce, natiónem filiórum tuórum reprobávi.
72:16 Existimábam ut cognóscerem hoc, * labor est ante me:
72:17 Donec intrem in Sanctuárium Dei: * et intéllegam in novíssimis eórum.
72:18 Verúmtamen propter dolos posuísti eis: * deiecísti eos dum allevaréntur.
72:19 Quómodo facti sunt in desolatiónem, súbito defecérunt: * periérunt propter iniquitátem suam.
72:20 Velut sómnium surgéntium, Dómine, * in civitáte tua imáginem ipsórum ad níhilum rédiges.
72:21 Quia inflammátum est cor meum, et renes mei commutáti sunt: * et ego ad níhilum redáctus sum, et nescívi.
72:23 Ut iuméntum factus sum apud te: * et ego semper tecum.
72:24 Tenuísti manum déxteram meam: et in voluntáte tua deduxísti me, * et cum glória suscepísti me.
72:25 Quid enim mihi est in cælo? * et a te quid vólui super terram?
72:26 Defécit caro mea, et cor meum: * Deus cordis mei, et pars mea Deus in ætérnum.
72:27 Quia ecce, qui elóngant se a te, períbunt: * perdidísti omnes, qui fornicántur abs te.
72:28 Mihi autem adhærére Deo bonum est: * pónere in Dómino Deo spem meam:
72:28 Ut annúntiem omnes prædicatiónes tuas, * in portis fíliæ Sion.
Gloria omittitur
Ant. Cogitavérunt ímpii, et locúti sunt nequítiam: iniquitátem in excélso locúti sunt.
Ant. Es sinnen Gottvergessene * und reden nur Gemeinheit: Unheil künden sie vom hohen Throne.
Psalm 72 [5]
72:1 Quam bonus Israël Deus, * his, qui recto sunt corde!
72:2 Mei autem pæne moti sunt pedes: * pæne effúsi sunt gressus mei.
72:3 Quia zelávi super iníquos, * pacem peccatórum videns.
72:4 Quia non est respéctus morti eórum: * et firmaméntum in plaga eórum.
72:5 In labóre hóminum non sunt, * et cum homínibus non flagellabúntur:
72:6 Ideo ténuit eos supérbia, * opérti sunt iniquitáte et impietáte sua.
72:7 Pródiit quasi ex ádipe iníquitas eórum: * transiérunt in afféctum cordis.
72:8 Cogitavérunt, et locúti sunt nequítiam: * iniquitátem in excélso locúti sunt.
72:9 Posuérunt in cælum os suum: * et lingua eórum transívit in terra.
72:10 Ídeo convertétur pópulus meus hic: * et dies pleni inveniéntur in eis.
72:11 Et dixérunt: Quómodo scit Deus, * et si est sciéntia in excélso?
72:12 Ecce, ipsi peccatóres, et abundántes in sæculo, * obtinuérunt divítias.
72:13 Et dixi: Ergo sine causa justificávi cor meum, * et lavi inter innocéntes manus meas:
72:14 Et fui flagellátus tota die, * et castigátio mea in matutínis.
72:15 Si dicébam: Narrábo sic: * ecce, natiónem filiórum tuórum reprobávi.
72:16 Existimábam ut cognóscerem hoc, * labor est ante me:
72:17 Donec intrem in Sanctuárium Dei: * et intélligam in novíssimis eórum.
72:18 Verúmtamen propter dolos posuísti eis: * dejecísti eos dum allevaréntur.
72:19 Quómodo facti sunt in desolatiónem, súbito defecérunt: * periérunt propter iniquitátem suam.
72:20 Velut sómnium surgéntium, Dómine, * in civitáte tua imáginem ipsórum ad níhilum rédiges.
72:21 Quia inflammátum est cor meum, et renes mei commutáti sunt: * et ego ad níhilum redáctus sum, et nescívi.
72:23 Ut juméntum factus sum apud te: * et ego semper tecum.
72:24 Tenuísti manum déxteram meam: et in voluntáte tua deduxísti me, * et cum glória suscepísti me.
72:25 Quid enim mihi est in cælo? * et a te quid vólui super terram?
72:26 Defécit caro mea, et cor meum: * Deus cordis mei, et pars mea Deus in ætérnum.
72:27 Quia ecce, qui elóngant se a te, períbunt: * perdidísti omnes, qui fornicántur abs te.
72:28 Mihi autem adhærére Deo bonum est: * pónere in Dómino Deo spem meam:
72:28 Ut annúntiem omnes prædicatiónes tuas, * in portis fíliæ Sion.
Kein Die Ehre sei dem Vater
Ant. Es sinnen Gottvergessene und reden nur Gemeinheit: Unheil künden sie vom hohen Throne.
Ant. Exsúrge, Dómine, * et iúdica causam meam.
Psalmus 73 [6]
73:1 Ut quid, Deus, repulísti in finem: * irátus est furor tuus super oves páscuæ tuæ?
73:2 Memor esto congregatiónis tuæ, * quam possedísti ab inítio.
73:2 Redemísti virgam hereditátis tuæ: * mons Sion, in quo habitásti in eo.
73:3 Leva manus tuas in supérbias eórum in finem: * quanta malignátus est inimícus in sancto!
73:4 Et gloriáti sunt qui odérunt te: * in médio solemnitátis tuæ.
73:5 Posuérunt signa sua, signa: * et non cognovérunt sicut in éxitu super summum.
73:6 Quasi in silva lignórum secúribus excidérunt iánuas eius in idípsum: * in secúri et áscia deiecérunt eam.
73:7 Incendérunt igni Sanctuárium tuum: * in terra polluérunt tabernáculum nóminis tui.
73:8 Dixérunt in corde suo cognátio eórum simul: * Quiéscere faciámus omnes dies festos Dei a terra.
73:9 Signa nostra non vídimus, iam non est prophéta: * et nos non cognóscet ámplius.
73:10 Úsquequo, Deus, improperábit inimícus: * irrítat adversárius nomen tuum in finem?
73:11 Ut quid avértis manum tuam, et déxteram tuam, * de médio sinu tuo in finem?
73:12 Deus autem Rex noster ante sǽcula: * operátus est salútem in médio terræ.
73:13 Tu confirmásti in virtúte tua mare: * contribulásti cápita dracónum in aquis.
73:14 Tu confregísti cápita dracónis: * dedísti eum escam pópulis Æthíopum.
73:15 Tu dirupísti fontes, et torréntes: * tu siccásti flúvios Ethan.
73:16 Tuus est dies, et tua est nox: * tu fabricátus es auróram et solem.
73:17 Tu fecísti omnes términos terræ: * æstátem et ver tu plasmásti ea.
73:18 Memor esto huius, inimícus improperávit Dómino: * et pópulus insípiens incitávit nomen tuum.
73:19 Ne tradas béstiis ánimas confiténtes tibi, * et ánimas páuperum tuórum ne obliviscáris in finem.
73:20 Réspice in testaméntum tuum: * quia repléti sunt, qui obscuráti sunt terræ dómibus iniquitátum.
73:21 Ne avertátur húmilis factus confúsus: * pauper et inops laudábunt nomen tuum.
73:22 Exsúrge, Deus, iúdica causam tuam: * memor esto improperiórum tuórum, eórum quæ ab insipiénte sunt tota die.
73:23 Ne obliviscáris voces inimicórum tuórum: * supérbia eórum, qui te odérunt, ascéndit semper.
Gloria omittitur
Ant. Exsúrge, Dómine, et iúdica causam meam.
Ant. Auf, o Herr, * verteidige mich in meiner Sache.
Psalm 73 [6]
73:1 Ut quid, Deus, repulísti in finem: * irátus est furor tuus super oves páscuæ tuæ?
73:2 Memor esto congregatiónis tuæ, * quam possedísti ab inítio.
73:2 Redemísti virgam hereditátis tuæ: * mons Sion, in quo habitásti in eo.
73:3 Leva manus tuas in supérbias eórum in finem: * quanta malignátus est inimícus in sancto!
73:4 Et gloriáti sunt qui odérunt te: * in médio solemnitátis tuæ.
73:5 Posuérunt signa sua, signa: * et non cognovérunt sicut in éxitu super summum.
73:6 Quasi in silva lignórum secúribus excidérunt jánuas ejus in idípsum: * in secúri et áscia dejecérunt eam.
73:7 Incendérunt igni Sanctuárium tuum: * in terra polluérunt tabernáculum nóminis tui.
73:8 Dixérunt in corde suo cognátio eórum simul: * Quiéscere faciámus omnes dies festos Dei a terra.
73:9 Signa nostra non vídimus, jam non est prophéta: * et nos non cognóscet ámplius.
73:10 Úsquequo, Deus, improperábit inimícus: * irrítat adversárius nomen tuum in finem?
73:11 Ut quid avértis manum tuam, et déxteram tuam, * de médio sinu tuo in finem?
73:12 Deus autem Rex noster ante sæcula: * operátus est salútem in médio terræ.
73:13 Tu confirmásti in virtúte tua mare: * contribulásti cápita dracónum in aquis.
73:14 Tu confregísti cápita dracónis: * dedísti eum escam pópulis Æthíopum.
73:15 Tu dirupísti fontes, et torréntes: * tu siccásti flúvios Ethan.
73:16 Tuus est dies, et tua est nox: * tu fabricátus es auróram et solem.
73:17 Tu fecísti omnes términos terræ: * æstátem et ver tu plasmásti ea.
73:18 Memor esto hujus, inimícus improperávit Dómino: * et pópulus insípiens incitávit nomen tuum.
73:19 Ne tradas béstiis ánimas confiténtes tibi, * et ánimas páuperum tuórum ne obliviscáris in finem.
73:20 Réspice in testaméntum tuum: * quia repléti sunt, qui obscuráti sunt terræ dómibus iniquitátum.
73:21 Ne avertátur húmilis factus confúsus: * pauper et inops laudábunt nomen tuum.
73:22 Exsúrge, Deus, júdica causam tuam: * memor esto improperiórum tuórum, eórum quæ ab insipiénte sunt tota die.
73:23 Ne obliviscáris voces inimicórum tuórum: * supérbia eórum, qui te odérunt, ascéndit semper.
Kein Die Ehre sei dem Vater
Ant. Auf, o Herr, verteidige mich in meiner Sache.
℣. Deus meus, éripe me de manu peccatóris.
℟. Et de manu contra legem agéntis et iníqui.
℣. O mein Gott, errette mich aus der Hand des Sünders.
℟. Aus der Hand des ungerechten Frevlers.
Pater noster, qui es in cælis, sanctificétur nomen tuum: advéniat regnum tuum: fiat volúntas tua, sicut in cælo et in terra. Panem nostrum cotidiánum da nobis hódie: et dimítte nobis débita nostra, sicut et nos dimíttimus debitóribus nostris: et ne nos indúcas in tentatiónem: sed líbera nos a malo. Amen.


Lectio 4
Ex tractátu sancti Augustíni Epíscopi super Psalmos
In Psalmum 54 ad 1 versum
Exáudi, Deus, oratiónem meam, et ne despéxeris deprecatiónem meam: inténde mihi, et exáudi me. Satagéntis, sollíciti, in tribulatióne pósiti, verba sunt ista. Orat multa pátiens, de malo liberári desíderans. Súperest ut videámus in quo malo sit: et cum dícere cœ́perit, agnoscámus ibi nos esse: ut communicáta tribulatióne, coniungámus oratiónem. Contristátus sum, inquit, in exercitatióne mea, et conturbátus sum. Ubi contristátus? ubi conturbátus? In exercitatióne mea, inquit. Hómines malos, quos pátitur, commemorátus est: eandémque passiónem malórum hóminum exercitatiónem suam dixit. Ne putétis gratis esse malos in hoc mundo, et nihil boni de illis ágere Deum. Omnis malus aut ídeo vivit, ut corrigátur; aut ídeo vivit, ut per illum bonus exerceátur.

℟. Amicus meus ósculi me trádidit signo: Quem osculátus fúero, ipse est, tenéte eum: hoc malum fecit signum, qui per ósculum adimplévit homicídium.
* Infélix prætermísit prétium sánguinis, et in fine láqueo se suspéndit.
℣. Bonum erat ei, si natus non fuísset homo ille.
℟. Infélix prætermísit prétium sánguinis, et in fine láqueo se suspéndit.
Vater unser, der Du bist im Himmel. Geheiligt werde dein Name. Zu uns komme Dein Reich. Dein Wille geschehe, wie im Himmel, also auch auf Erden. Unser tägliches Brot gibt uns heute, und vergib uns unsere Schuld, wie auch wir vergeben unseren Schuldigern. Und führe uns nicht in Versuchung, sondern erlöse uns von dem Übel. Amen.


Lesung 4
Aus der Abhandlung des heiligen Bischofs Augustinus über die Psalmen.
Zu Psalm 54
„Höre doch, o Gott, auf meine Bitte und verachte nicht mein Flehen, beachte mich und sende mir Erhörung.“ Eines Überdrüssigen, Kummervollen, in Leid Verletzten Worte sind das. Er betet, weil er viel zu leiden hat und sich nach Rettung aus dem Leiden sehnt. Es obliegt uns, nachzusehen, in was für einem Leid er sich befindet; und wenn er drangeht, es zu sagen, wollen wir anerkennen, dass wir uns in demselben befinden, damit wir, wenn wir gemeinsames Leid tragen, auch gemeinsam beten. „Sehr betrübt bin ich“, sagt er, „in meiner Not, die mich erprobt, ich bin ganz wirr geworden.“ Über was ist er betrübt? Über was verwirrt? „Über meine Not“, sagt er. Böse Menschen, die er als Quäler vor sich hat, hat er im Gedächtnis und diese seine Qual seitens böser Menschen nennt er seine Not. Glaubt also nicht, dass die bösen Menschen unnütz auf dieser Welt sind und dass Gott mit ihnen nichts Gutes schaffen kann. Jeder Böse lebt entweder dazu, dass er gebessert werde; oder er lebt dazu, dass durch ihn der Gute erprobt werde.

℟. Mein Freund verrät mich mit einem Kusse: Den ich küssen werde, der ist es, haltet ihn fest. Boshaft gibt er dieses Zeichen, und vollbringt durch einen Kuss einen Mord!
* Der Unglücksmensch hat weggeschleudert gleich das Blutgeld und erhenkte sich am Ende mit einem Stricke.
℣. Besser wäre es für ihn, wenn dieser Mensch nicht wäre geboren worden.
℟. Der Unglücksmensch hat weggeschleudert gleich das Blutgeld und erhenkte sich am Ende mit einem Stricke.


Lectio 5
Utinam ergo qui nos modo exércent, convertántur, et nobíscum exerceántur: tamen quámdiu ita sunt ut exérceant, non eos odérimus: quia in eo quod malus est quis eórum, utrum usque in finem perseveratúrus sit, ignorámus. Et plerúmque cum tibi vidéris odísse inimícum, fratrem odísti, et nescis. Diábolus, et ángeli eius in Scriptúris sanctis manifestáti sunt nobis, quod ad ignem ætérnum sint destináti. Ipsórum tantum desperánda est corréctio, contra quos habémus occúltam luctam: ad quam luctam nos armat Apóstolus, dicens: Non est nobis colluctátio advérsus carnem et sánguinem: id est, non advérsus hómines, quos vidétis, sed advérsus príncipes, et potestátes, et rectóres mundi, tenebrárum harum. Ne forte cum dixísset, mundi, intellégeres dǽmones esse rectóres cæli et terræ. Mundi dixit, tenebrárum harum: mundi dixit, amatórum mundi: mundi dixit, impiórum et iniquórum: mundi dixit, de quo dicit Evangélium: Et mundus eum non cognóvit.

℟. Iudas mercátor péssimus ósculo pétiit Dóminum: ille ut agnus ínnocens non negávit Iudæ ósculum:
* Denariórum número Christum Iudǽis trádidit.
℣. Mélius illi erat, si natus non fuísset.
℟. Denariórum número Christum Iudǽis trádidit.


Lesung 5
O, wenn doch jene, die uns jetzt erproben, sich bekehrten und mit uns erprobt würden! Doch solange sie so sind, dass sie uns erproben, wollen wir sie nicht hassen, da wir trotz der Tatsache, dass einer von ihnen böse ist, nicht wissen, ob er es bis ans Ende bleiben wird. Und in den meisten Fällen hast du, wenn es dir scheint, dass du einen Feind hassest, Hass gegen einen Bruder, und du weißt es nicht. Von dem Teufel und seinen Boten ist uns in der Heiligen Schrift bekannt gemacht, dass sie auf ewig zum Feuer bestimmt sind; diese sind es allein, an deren Besserung wir verzweifeln sollen, gegen die wir den unsichtbaren Kampf zu führen haben. Für diesen Kampf waffnet uns der Apostel, indem er sagt: „Uns liegt nicht ein Kampf ob gegen schwächliche Gebilde, d.h. nicht gegen die Menschen, die ihr sehet, sondern gegen die hervorragendsten und mächtigsten Wesen, gegen diejenigen, die die Welt, und zwar (die Welt) dieser lichtscheuen Gesellschaft lenken“; damit man, da er gesagt hat: „die Welt“ nicht meine, dass die Teufel Lenker von Himmel und Erde seien. Er nennt Welt diese lichtscheue Gesellschaft; er nennt Welt die Liebhaber der Welt; er nennt Welt die Gottlosen und die Frevler; er nennt Welt das, wovon das Evangelium sagt: „Und die Welt hat ihn nicht anerkannt.“

℟. Judas, der unselige Krämer, hat den Herrn mit einem Kusse verraten! Der Herr nahm den Kuss des Judas an, wie ein unschuldiges Lamm.
* Um nur wenige Silberlinge hat er Christus an die Juden ausgeliefert.
℣. Besser wäre es ihm, wenn er nicht geboren wäre.
℟. Um nur wenige Silberlinge hat er Christus an die Juden ausgeliefert.


Lectio 6
Quóniam vidi iniquitátem, et contradictiónem in civitáte. Atténde glóriam crucis ipsíus. Iam in fronte regum crux illa fixa est, cui inimíci insultavérunt. Efféctus probávit virtútem: dómuit orbem non ferro, sed ligno. Lignum crucis contuméliis dignum visum est inimícis, et ante ipsum lignum stantes caput agitábant, et dicébant: Si Fílius Dei est, descéndat de cruce. Extendébat ille manus suas ad pópulum non credéntem, et contradicéntem. Si enim iustus est, qui ex fide vivit; iníquus est, qui non habet fidem. Quod ergo hic ait, iniquitátem: perfídiam intéllege. Vidébat ergo Dóminus in civitáte iniquitátem et contradictiónem, et extendébat manus suas ad pópulum non credéntem et contradicéntem: et tamen et ipsos exspéctans dicébat: Pater, ignósce illis, quia nésciunt quid fáciunt.

℟. Unus ex discípulis meis tradet me hódie: Væ illi per quem tradar ego:
* Mélius illi erat, si natus non fuísset.
℣. Qui intíngit mecum manum in parópside, hic me traditúrus est in manus peccatórum.
℟. Mélius illi erat, si natus non fuísset.
Gloria omittitur
℟. Unus ex discípulis meis tradet me hódie: Væ illi per quem tradar ego: * Mélius illi erat, si natus non fuísset.


Lesung 6
„Ach, ich sehe in der Stadt den unheilvollen Hader.“ Gib recht acht auf die Herrlichkeit des Kreuzes selbst. Nun ist auf der Stirn der Könige jenes Kreuz befestigt, das die Feinde verhöhnt haben. Der Erfolg hat seine Kraft bewiesen; er hat die Welt bezwungen nicht mit Eisen, sondern mit einem Holzstamm. Das Kreuzesholz schien des Schimpfes wert den Feinden und vor dem Kreuz haben sie ihre Köpfe hin und her gedreht und gesagt: „Wenn er Gottes Sohn ist, mag er vom Kreuze herabsteigen“. Es streckte eben jener seine Hände aus zu einem ungläubigen und hadernden Volk. Wenn nämlich der ein Rechtschaffener ist, der aus dem Glauben lebt, ist der ein Unheilvoller, der keinen Glauben hat. Wenn er also hier vom Unheil spricht, ist dies vom Unglauben zu verstehen. Es sah also der Herr in der Stadtbevölkerung unheilvollen Hader und er streckte seine Hände aus zu einem ungläubigen und hadernden Volk; und doch hat er in der Ausschau nach ihm gesagt: „Vater, verzeih es ihnen, denn sie wissen nicht, was sie tun.“

℟. Einer meiner Jünger wird mich heut verraten: Wehe dem, durch den ich ausgeliefert werde.
* Besser wäre es ihm, wenn er nicht geboren wäre.
℣. Der die Hand mit mir taucht in die Schüssel, der wird mich in die Gewalt der Frevler überliefern.
℟. Besser wäre es ihm, wenn er nicht geboren wäre.
Kein Die Ehre sei dem Vater
℟. Einer meiner Jünger wird mich heut verraten: Wehe dem, durch den ich ausgeliefert werde. * Besser wäre es ihm, wenn er nicht geboren wäre.
Nocturn III.
Ant. Dixi iníquis: * Nolíte loqui advérsus Deum iniquitátem.
Psalmus 74 [7]
74:2 Confitébimur tibi, Deus: * confitébimur, et invocábimus nomen tuum.
74:3 Narrábimus mirabília tua: * cum accépero tempus, ego iustítias iudicábo.
74:4 Liquefácta est terra, et omnes qui hábitant in ea: * ego confirmávi colúmnas eius.
74:5 Dixi iníquis: Nolíte iníque ágere: * et delinquéntibus: Nolíte exaltáre cornu:
74:6 Nolíte extóllere in altum cornu vestrum: * nolíte loqui advérsus Deum iniquitátem.
74:7 Quia neque ab Oriénte, neque ab Occidénte, neque a desértis móntibus: * quóniam Deus iudex est.
74:8 Hunc humíliat, et hunc exáltat: * quia calix in manu Dómini vini meri plenus misto.
74:9 Et inclinávit ex hoc in hoc: verúmtamen fæx eius non est exinaníta: * bibent omnes peccatóres terræ.
74:10 Ego autem annuntiábo in sǽculum: * cantábo Deo Iacob.
74:11 Et ómnia córnua peccatórum confríngam: * et exaltabúntur córnua iusti.
Gloria omittitur
Ant. Dixi iníquis: Nolíte loqui advérsus Deum iniquitátem.
Nocturn III.
Ant. Ich sagte den Frevlern: * Höret auf zu tragen gegen Gott die bösen Pläne.
Psalm 74 [7]
74:2 Wir bringen Preis dir dar, o Gott, * wir bringen Preis und rühmen deine Größe; wir wollen feiern dein Dekret voll wunderbarer Güte;
74:3 "Ich fasse schon die richt'ge Zeit, * ich werde gründlich Ordnung schaffen.
74:4 Mag auch die Erde sich lockern und alles, was auf ihr nur wohnt, * ich halte fest zusammen ihre Säulen."
74:5 Ich warne jene Frevler: "Höret auf mit eurem Frevlerwerk!" * und alle Bösewichte: "Traget nicht zu hoch die Hörner."
74:6 Erhebet die Hörner nicht so hoch; * hört auf, so böse Pläne gegen Gott zu tragen.
74:7 Denn nicht vom Osten (brauchen Hilfe wir) Und nicht von Westen, auch nicht vom Wüstenberg im Süden, * denn Gott ist Richter uns.
74:8 Er macht den einen klein, den anderen erhebt er. * Und ach! Ein Kelch ist in der Hand des Herrn, * gefüllt mit Schaumwein, ganz durchmischt mit Giftzeug.
74:9 Er hat aus dem geschenkt schon da und dort; allein die Hefe ist noch nicht geleert; * die werden trinken alle Frevler in dem Lande.
74:10 Ich aber werd' verkünden dies in Ewigkeit * und Jakobs Gott zu Ehren singen (was er einst gesprochen:)
74:11 "Ich schlag den Frevlern alle Hörner ab * und groß wird werden meines Dieners Siegeskraft."
Kein Die Ehre sei dem Vater
Ant. Ich sagte den Frevlern: Höret auf zu tragen gegen Gott die bösen Pläne.
Ant. Terra trémuit * et quiévit, dum exsúrgeret in iudício Deus.
Psalmus 75 [8]
75:2 Notus in Iudǽa Deus: * in Israël magnum nomen eius.
75:3 Et factus est in pace locus eius: * et habitátio eius in Sion.
75:4 Ibi confrégit poténtias árcuum, * scutum, gládium, et bellum.
75:5 Illúminans tu mirabíliter a móntibus ætérnis: * turbáti sunt omnes insipiéntes corde.
75:6 Dormiérunt somnum suum: * et nihil invenérunt omnes viri divitiárum in mánibus suis.
75:7 Ab increpatióne tua, Deus Iacob, * dormitavérunt qui ascendérunt equos.
75:8 Tu terríbilis es, et quis resístet tibi? * ex tunc ira tua.
75:9 De cælo audítum fecísti iudícium: * terra trémuit et quiévit,
75:10 Cum exsúrgeret in iudícium Deus, * ut salvos fáceret omnes mansuétos terræ.
75:11 Quóniam cogitátio hóminis confitébitur tibi: * et relíquiæ cogitatiónis diem festum agent tibi.
75:12 Vovéte, et réddite Dómino, Deo vestro: * omnes, qui in circúitu eius affértis múnera.
75:13 Terríbili et ei qui aufert spíritum príncipum, * terríbili apud reges terræ.
Gloria omittitur
Ant. Terra trémuit et quiévit, dum exsúrgeret in iudício Deus.
Ant. Es erbebt der Erdkreis * und verstummt, sobald sich Gott erhebt zum Richten.
Psalm 75 [8]
75:2 Notus in Judæa Deus: * in Israël magnum nomen ejus.
75:3 Et factus est in pace locus ejus: * et habitátio ejus in Sion.
75:4 Ibi confrégit poténtias árcuum, * scutum, gládium, et bellum.
75:5 Illúminans tu mirabíliter a móntibus ætérnis: * turbáti sunt omnes insipiéntes corde.
75:6 Dormiérunt somnum suum: * et nihil invenérunt omnes viri divitiárum in mánibus suis.
75:7 Ab increpatióne tua, Deus Jacob, * dormitavérunt qui ascendérunt equos.
75:8 Tu terríbilis es, et quis resístet tibi? * ex tunc ira tua.
75:9 De cælo audítum fecísti judícium: * terra trémuit et quiévit,
75:10 Cum exsúrgeret in judícium Deus, * ut salvos fáceret omnes mansuétos terræ.
75:11 Quóniam cogitátio hóminis confitébitur tibi: * et relíquiæ cogitatiónis diem festum agent tibi.
75:12 Vovéte, et réddite Dómino, Deo vestro: * omnes, qui in circúitu ejus affértis múnera.
75:13 Terríbili et ei qui aufert spíritum príncipum, * terríbili apud reges terræ.
Kein Die Ehre sei dem Vater
Ant. Es erbebt der Erdkreis und verstummt, sobald sich Gott erhebt zum Richten.
Ant. In die tribulatiónis * meæ Deum exquisívi mánibus meis.
Psalmus 76 [9]
76:2 Voce mea ad Dóminum clamávi: * voce mea ad Deum, et inténdit mihi.
76:3 In die tribulatiónis meæ Deum exquisívi, mánibus meis nocte contra eum: * et non sum decéptus.
76:4 Rénuit consolári ánima mea, * memor fui Dei, et delectátus sum, et exercitátus sum: et defécit spíritus meus.
76:5 Anticipavérunt vigílias óculi mei: * turbátus sum, et non sum locútus.
76:6 Cogitávi dies antíquos: * et annos ætérnos in mente hábui.
76:7 Et meditátus sum nocte cum corde meo, * et exercitábar, et scopébam spíritum meum.
76:8 Numquid in ætérnum proíciet Deus: * aut non appónet ut complacítior sit adhuc?
76:9 Aut in finem misericórdiam suam abscíndet, * a generatióne in generatiónem?
76:10 Aut obliviscétur miseréri Deus? * aut continébit in ira sua misericórdias suas?
76:11 Et dixi: Nunc cœpi: * hæc mutátio déxteræ Excélsi.
76:12 Memor fui óperum Dómini: * quia memor ero ab inítio mirabílium tuórum.
76:13 Et meditábor in ómnibus opéribus tuis: * et in adinventiónibus tuis exercébor.
76:14 Deus, in sancto via tua: quis Deus magnus sicut Deus noster? * tu es Deus qui facis mirabília.
76:15 Notam fecísti in pópulis virtútem tuam: * redemísti in brácchio tuo pópulum tuum, fílios Iacob et Ioseph.
76:17 Vidérunt te aquæ, Deus, vidérunt te aquæ: * et timuérunt, et turbátæ sunt abýssi.
76:18 Multitúdo sónitus aquárum: * vocem dedérunt nubes.
76:18 Étenim sagíttæ tuæ tránseunt: * vox tonítrui tui in rota.
76:19 Illuxérunt coruscatiónes tuæ orbi terræ: * commóta est, et contrémuit terra.
76:20 In mari via tua, et sémitæ tuæ in aquis multis: * et vestígia tua non cognoscéntur.
76:21 Deduxísti sicut oves pópulum tuum, * in manu Móysi et Aaron.
Gloria omittitur
Ant. In die tribulatiónis meæ Deum exquisívi mánibus meis.
Ant. Am Tage meiner Not * wend ich mich zu Gott mit ausgestreckten Händen.
Psalm 76 [9]
76:2 Voce mea ad Dóminum clamávi: * voce mea ad Deum, et inténdit mihi.
76:3 In die tribulatiónis meæ Deum exquisívi, mánibus meis nocte contra eum: * et non sum decéptus.
76:4 Rénuit consolári ánima mea, * memor fui Dei, et delectátus sum, et exercitátus sum: et defécit spíritus meus.
76:5 Anticipavérunt vigílias óculi mei: * turbátus sum, et non sum locútus.
76:6 Cogitávi dies antíquos: * et annos ætérnos in mente hábui.
76:7 Et meditátus sum nocte cum corde meo, * et exercitábar, et scopébam spíritum meum.
76:8 Numquid in ætérnum projíciet Deus: * aut non appónet ut complacítior sit adhuc?
76:9 Aut in finem misericórdiam suam abscíndet, * a generatióne in generatiónem?
76:10 Aut obliviscétur miseréri Deus? * aut continébit in ira sua misericórdias suas?
76:11 Et dixi: Nunc cœpi: * hæc mutátio déxteræ Excélsi.
76:12 Memor fui óperum Dómini: * quia memor ero ab inítio mirabílium tuórum.
76:13 Et meditábor in ómnibus opéribus tuis: * et in adinventiónibus tuis exercébor.
76:14 Deus, in sancto via tua: quis Deus magnus sicut Deus noster? * tu es Deus qui facis mirabília.
76:15 Notam fecísti in pópulis virtútem tuam: * redemísti in bráchio tuo pópulum tuum, fílios Jacob et Joseph.
76:17 Vidérunt te aquæ, Deus, vidérunt te aquæ: * et timuérunt, et turbátæ sunt abýssi.
76:18 Multitúdo sónitus aquárum: * vocem dedérunt nubes.
76:18 Étenim sagíttæ tuæ tránseunt: * vox tonítrui tui in rota.
76:19 Illuxérunt coruscatiónes tuæ orbi terræ: * commóta est, et contrémuit terra.
76:20 In mari via tua, et sémitæ tuæ in aquis multis: * et vestígia tua non cognoscéntur.
76:21 Deduxísti sicut oves pópulum tuum, * in manu Móysi et Aaron.
Kein Die Ehre sei dem Vater
Ant. Am Tage meiner Not wend ich mich zu Gott mit ausgestreckten Händen.
℣. Exsúrge, Dómine.
℟. Et iúdica causam meam.
℣. Auf, o Herr.
℟. Verteidige mich in meiner Sache.
Pater noster, qui es in cælis, sanctificétur nomen tuum: advéniat regnum tuum: fiat volúntas tua, sicut in cælo et in terra. Panem nostrum cotidiánum da nobis hódie: et dimítte nobis débita nostra, sicut et nos dimíttimus debitóribus nostris: et ne nos indúcas in tentatiónem: sed líbera nos a malo. Amen.


Lectio 7
De Epístola prima beáti Pauli Apóstoli ad Corínthios
1 Cor 11:17-22
17 Hoc autem præcípio: non laudans quod non in mélius, sed in detérius convenítis.
18 Primum quidem conveniéntibus vobis in Ecclésiam, áudio scissúras esse inter vos, et ex parte credo.
19 Nam opórtet et hǽreses esse, ut et qui probáti sunt, manifésti fiant in vobis.
20 Conveniéntibus ergo vobis in unum, iam non est Domínicam cenam manducáre.
21 Unusquísque enim suam cenam præsúmit ad manducándum. Et álius quidem ésurit, álius autem ébrius est.
22 Numquid domos non habétis ad manducándum et bibéndum? aut Ecclésiam Dei contémnitis, et confúnditis eos, qui non habent? Quid dicam vobis? Laudo vos? In hoc non laudo.

℟. Eram quasi agnus ínnocens: ductus sum ad immolándum, et nesciébam: consílium fecérunt inimíci mei advérsum me, dicéntes:
* Veníte, mittámus lignum in panem eius, et eradámus eum de terra vivéntium.
℣. Omnes inimíci mei advérsum me cogitábant mala mihi: verbum iníquum mandavérunt advérsum me, dicéntes.
℟. Veníte, mittámus lignum in panem eius, et eradámus eum de terra vivéntium.
Vater unser, der Du bist im Himmel. Geheiligt werde dein Name. Zu uns komme Dein Reich. Dein Wille geschehe, wie im Himmel, also auch auf Erden. Unser tägliches Brot gibt uns heute, und vergib uns unsere Schuld, wie auch wir vergeben unseren Schuldigern. Und führe uns nicht in Versuchung, sondern erlöse uns von dem Übel. Amen.


Lesung 7
Aus dem ersten Briefe des heiligen Apostels Paulus an die Korinther.
1 Kor 11,17-22
17 Das Folgende sage ich aber als Lehrer, insofern als ich es nicht loben kann, dass ihr es bei den Zusammenkünften immer besser macht, sondern (tadeln muss), dass es schlechter wird.
18 Zunächst nämlich höre ich, dass es bei euren Zusammenkünften Spaltungen unter euch gibt, und im gewissen Sinne glaube ich es.
19 Denn Spaltungen sind unausbleiblich, und bei diesen kommt auch zum Vorschein, wer ganz zuverlässig ist.
20 So wie ihr nun aber zusammenkommt, heißt das nicht mehr das Abendmahl des Herrn feiern.
21 Denn ein jeder nimmt ja sein Abendbrot und isst es schon im Voraus; und so bleibt einer hungrig, ein anderer ist übersatt.
22 Habt ihr denn nicht Häuser zum Essen und Trinken? Oder haltet ihr die Gott dienende Gemeinschaft für minderwertig und bringt die in Verlegenheit, die mittellos sind? Was soll ich euch sagen? Soll ich euch loben? Darin lobe ich euch nicht.

℟. Ich war wie ein unschuldiges Lamm; zur Schlachtbank ward ich geführt, und wusste es nicht: Meine Feinde hielten Rat wider mich, und sprachen:
* Kommet, lasset uns den Baum mit seiner Frucht verderben, und ihn vertilgen aus dem Lande der Lebendigen.
℣. Alle meine Feinde hatten Böses wider mich im Sinne; eine ungerechte Tat beschlossen sie wider mich, und sprachen:
℟. Kommet, lasset uns den Baum mit seiner Frucht verderben, und ihn vertilgen aus dem Lande der Lebendigen.


Lectio 8
1 Cor 11:23-26
23 Ego enim accépi a Dómino quod et trádidi vobis, quóniam Dóminus Iesus, in qua nocte tradebátur, accépit panem,
24 Et grátias agens fregit, et dixit: Accípite, et manducáte: hoc est corpus meum, quod pro vobis tradétur: hoc fácite in meam commemoratiónem.
25 Simíliter et cálicem, postquam cœnávit, dicens: Hic calix novum testaméntum est in meo sánguine: hoc fácite, quotiescúmque bibétis, in meam commemoratiónem.
26 Quotiescúmque enim manducábitis panem hunc, et cálicem bibétis, mortem Dómini annuntiábitis donec véniat.

℟. Una hora non potuístis vigiláre mecum, qui exhortabámini mori pro me?
* Vel Iudam non vidétis, quómodo non dormit, sed festínat trádere me Iudǽis.
℣. Quid dormítis? súrgite, et oráte, ne intrétis in tentatiónem.
℟. Vel Iudam non vidétis, quómodo non dormit, sed festínat trádere me Iudǽis.


Lesung 8
1 Kor 11,23-26
23 Ich habe es doch vom Herrn erfahren, was ich euch auch überbracht habe, dass der Herr Jesus in der Nacht, da er verraten wurde, Brot nahm
24 Und dankte, es brach und sprach: Nehmt es und esst; das ist mein Leib, der für euch dargebracht wird; tuet dies zum Gedächtnis an mich.
25 Desgleichen tat er nach dem Mahle auch den Kelch, indem er sprach: Dieser Kelch ist der neue Bund in meinem Blute; tuet dies, sooft ihr ihn trinkt, zum Gedächtnis an mich.
26 Sooft ihr also den Leib des Herrn esset oder sein Blut trinket, sollt ihr das Sterben des Herrn kundtuen, bis er kommt.

℟. Konntet ihr nicht eine Stunde mit mir wachen, die ihr einander ermuntertet, für mich zu sterben?
* Oder seht ihr den Judas nicht, wie er nicht schläft, sondern eilt, mich den Juden auszuliefern?
℣. Warum schlafet ihr? Stehet auf und betet, damit ihr nicht in die Versuchung eingehet.
℟. Oder seht ihr den Judas nicht, wie er nicht schläft, sondern eilt, mich den Juden auszuliefern?


Lectio 9
1 Cor 11:27-34
27 Itaque quicúmque manducáverit panem hunc, vel bíberit cálicem Dómini indígne, reus erit córporis et sánguinis Dómini.
28 Probet autem seípsum homo: et sic de pane illo edat, et de cálice bibat.
29 Qui enim mandúcat et bibit indígne, iudícium sibi mandúcat et bibit, non diiúdicans corpus Dómini.
30 Ideo inter vos multi infírmi et imbecílles, et dórmiunt multi.
31 Quod, si nosmetípsos diiudicarémus, non útique iudicarémur.
32 Dum iudicámur autem, a Dómino corrípimur, ut non cum hoc mundo damnémur.
33 Itaque, fratres mei, cum convenítis ad manducándum, ínvicem exspectáte.
34 Si quis ésurit, domi mandúcet: ut non in iudícium conveniátis. Cétera autem, cum vénero, dispónam.

℟. Senióres pópuli consílium fecérunt,
* Ut Iesum dolo tenérent, et occíderent: cum gládiis et fústibus exiérunt tamquam ad latrónem.
℣. Collegérunt pontífices et pharisǽi concílium.
℟. Ut Iesum dolo tenérent, et occíderent: cum gládiis et fústibus exiérunt tamquam ad latrónem.
Gloria omittitur
℟. Senióres pópuli consílium fecérunt, * Ut Iesum dolo tenérent, et occíderent: cum gládiis et fústibus exiérunt tamquam ad latrónem.


Lesung 9
1 Kor 11,27-34
27 Wer nun unwürdig dieses Brot isst oder den Kelch des Herrn trinkt, der versündigt sich am Leibe und Blute des Herrn;
28 Drum prüfe sich der Mensch selbst: und so esse er von diesem Brote und trinke aus diesem Kelche.
29 Denn wer unwürdig isst und trinkt, der isst und trinkt sich die Verurteilung, weil er den Leib des Herrn nicht von anderen Speisen unterscheidet.
30 Darum gibt es unter euch so viele Kranke und Sieche, und darum entschlafen so viele.
31 Diesbezüglich gilt: wenn wir uns selbst Richter wären, so würden wir nicht vor Gericht kommen.
32 Wo wir aber vor das Gericht kommen, werden wir vom Herrn in Zucht genommen, damit wir nicht mit dieser Welt der Verdammnis anheimfallen.
33 Darum, meine Brüder, wenn ihr zum Essen zusammenkommet, so wartet aufeinander.
34 Hat aber jemand Hunger, der esse zu Hause, damit ihr nicht zum Gericht zusammenkommet. Das Übrige aber will ich anordnen, wenn ich kommen werde.

℟. Die das Volk zu führen hatten, die beschlossen
* Jesum heimlich abzufangen und zu töten: Schwert und Knittel in der Hand, so sind sie ausgezogen wie zu einem Straßenräuber.
℣. Es berieten sich die Hohenpriester und die Pharisäer in der Ratsversammlung:
℟. Jesum heimlich abzufangen und zu töten: Schwert und Knittel in der Hand, so sind sie ausgezogen wie zu einem Straßenräuber.
Kein Die Ehre sei dem Vater
℟. Die das Volk zu führen hatten, die beschlossen * Jesum heimlich abzufangen und zu töten: Schwert und Knittel in der Hand, so sind sie ausgezogen wie zu einem Straßenräuber.
Oratio {ex Proprio de Tempore}
Réspice, quǽsumus, Dómine, super hanc famíliam tuam, pro qua Dóminus noster Iesus Christus non dubitávit mánibus tradi nocéntium, et crucis subíre torméntum:
Et sub silentio concluditur
Qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.
℟. Amen.

Reliqua omittuntur, nisi Laudes separandæ sint.
Oration {aus dem Proprium des Herrenjahres}
Sieh gnädig herab, o Herr, auf diese deine Dienerschar, für die unser Herr Jesus Christus sich ohne Bedenken den Händen der Henker übergeben und die furchtbaren Qualen des Todes am Kreuze auf sich genommen hat.
Und im Stillen wird geschlossen:
Der mit dir lebt und herrscht in der Einheit des Heiligen Geistes, Gott, von Ewigkeit zu Ewigkeit.
℟. Amen.

Das Folgende betet man nur, wenn sich die Laudes nicht unmittelbar anschließen.
Conclusio{omittitur}
Abschluss{werden ausgelassen}

Matutinum    Laudes
Prima    Tertia    Sexta    Nona
Vesperae    Completorium
Omnes    Plures    Appendix

Options    Sancta Missa    Ordo

Versions
Tridentine - 1570
Tridentine - 1888
Tridentine - 1906
Divino Afflatu - 1954
Reduced - 1955
Rubrics 1960 - 1960
Rubrics 1960 - 2020 USA
Monastic - 1963
Ordo Praedicatorum - 1962
Language 2
Latin
Dansk
Deutsch
English
Español
Français
Italiano
Magyar
Polski
Português
Latin-Bea
Polski-Newer
Votives
Hodie
Apostolorum
Evangelistarum
Unius Martyris
Plurimorum Martyrum
Confessoris Pontificis
Doctorum Pontificium
Confessoris non Pontificis
Doctoris non Pontificis
Unam Virginum
Plures Virgines
Non Virginum Martyrum
Non Virginum non Martyrum
Dedicationis Ecclesiae
Officium defunctorum
Beata Maria in Sabbato
Beatae Mariae Virginis
Officium parvum Beatae Mariae Virginis

Versions      Credits      Download      Rubrics      Technical      Help