42:1 Osądź mię, Boże, a rozeznaj sprawę moję od narodu nieświętego: * od człowieka niesprawiedliwego i zdradliwego wyrwij mię.
42:2 Bo ty jesteś Bóg, moc moja: * czemuś mię odrzucił? czemu smutny chodzę, gdy mię trapi nieprzyjaciel?
42:3 Wyślij światłość twoję i prawdę twoję: * te mię prowadziły i wyprowadziły na górę świętą twoję i do przybytków twoich.
42:4 I wnidę do ołtarza Bożego: * do Boga, który uwesela młodość moję.
42:5 Będęć wyznawał na cytrze, Boże, Boże mój: * czemuś smutna, duszo moja? a czemu mię trwożysz?
42:6 Miéj nadzieję w Bogu, albowiem mu jeszcze wyznawać będę: * zbawienie oblicza mego i Bóg mój.