Feria Sexta in Parasceve ~ I. classis

Divinum Officium Monastic - 1963

04-19-2019

Ad Matutinum

Incipit{omittitur}
Rito de entrada{omitido}
Invitatorium{omittitur}
Invitatorio{omitido}
Hymnus{omittitur}
Himno{omitido}
Psalmi cum lectionibus {Antiphonæ et Psalmi ex Proprio de Tempore}
Nocturn I.
Ant. Astitérunt reges terræ, * et príncipes convenérunt in unum, advérsus Dóminum, et advérsus Christum eius.
Psalmus 2 [1]
2:1 Quare fremuérunt gentes: * et pópuli meditáti sunt inánia?
2:2 Astitérunt reges terræ, et príncipes convenérunt in unum * advérsus Dóminum, et advérsus Christum eius.
2:3 Dirumpámus víncula eórum: * et proiciámus a nobis iugum ipsórum.
2:4 Qui hábitat in cælis, irridébit eos: * et Dóminus subsannábit eos.
2:5 Tunc loquétur ad eos in ira sua, * et in furóre suo conturbábit eos.
2:6 Ego autem constitútus sum Rex ab eo super Sion montem sanctum eius, * prǽdicans præcéptum eius.
2:7 Dóminus dixit ad me: * Fílius meus es tu, ego hódie génui te.
2:8 Póstula a me, et dabo tibi gentes hereditátem tuam, * et possessiónem tuam términos terræ.
2:9 Reges eos in virga férrea, * et tamquam vas fíguli confrínges eos.
2:10 Et nunc, reges, intellégite: * erudímini, qui iudicátis terram.
2:11 Servíte Dómino in timóre: * et exsultáte ei cum tremóre.
2:12 Apprehéndite disciplínam, nequándo irascátur Dóminus, * et pereátis de via iusta.
2:13 Cum exárserit in brevi ira eius: * beáti omnes qui confídunt in eo.
Gloria omittitur
Ant. Astitérunt reges terræ, et príncipes convenérunt in unum, advérsus Dóminum, et advérsus Christum eius.
Salmos con lecturas {Antífonas y salmos del Propio del Tiempo}
Nocturn I.
Ant. Se han coligado los reyes de la tierra, * y se han confederado los príncipes contra el Señor, y contra su Cristo.
Salmo 2 [1]
2:1 ¿Por qué causa se han embravecido tanto las naciones, * y los pueblos maquinan vanos proyectos?
2:2 Se han coligado los reyes de la tierra; y se han confederado los príncipes * contra el Señor, y contra su Cristo.
2:3 Rompamos, dijeron, sus ataduras, * y sacudamos lejos de nosotros su yugo.
2:4 Mas aquel que reside en los cielos se burlará de ellos; * se mofará de ellos el Señor.
2:5 Entonces les hablará Él en su indignación * y los llenará de terror con su saña.
2:6 Mas yo he sido por Él constituido rey sobre Sion, su santo monte, * para predicar su ley.
2:7 A mí me dijo el Señor: * Tú eres mi Hijo; Yo te engendré hoy.
2:8 Pídeme, y te daré las naciones en herencia tuya, * y extenderé tu dominio hasta los extremos de la tierra.
2:9 Los regirás con cetro de hierro; * y si te resisten, los desmenuzarás como un vaso de barro.
2:10 Ahora pues, ¡oh reyes!, entendedlo: * Sed instruidos vosotros los que juzgáis la tierra.
2:11 Servid al Señor con temor, * y regocijaos en Él, poseídos siempre de un temblor santo.
2:12 Abrazad la buena doctrina; no sea que al fin se irrite el Señor, * y perezcáis descarriados de la senda de la justicia.
2:13 Porque cuando de aquí a poco se inflamare su ira, * bienaventurados todos aquellos que ponen en Él su confianza.
sin Gloria
Ant. Se han coligado los reyes de la tierra, y se han confederado los príncipes contra el Señor, y contra su Cristo.
Ant. Divisérunt sibi * vestiménta mea, et super vestem meam misérunt sortem.
Psalmus 21 [2]
21:2 Deus, Deus meus, réspice in me: quare me dereliquísti? * longe a salúte mea verba delictórum meórum.
21:3 Deus meus, clamábo per diem, et non exáudies: * et nocte, et non ad insipiéntiam mihi.
21:4 Tu autem in sancto hábitas, * laus Israël.
21:5 In te speravérunt patres nostri: * speravérunt, et liberásti eos.
21:6 Ad te clamavérunt, et salvi facti sunt: * in te speravérunt, et non sunt confúsi.
21:7 Ego autem sum vermis, et non homo: * oppróbrium hóminum, et abiéctio plebis.
21:8 Omnes vidéntes me, derisérunt me: * locúti sunt lábiis, et movérunt caput.
21:9 Sperávit in Dómino, erípiat eum: * salvum fáciat eum, quóniam vult eum.
21:10 Quóniam tu es, qui extraxísti me de ventre: * spes mea ab ubéribus matris meæ. In te proiéctus sum ex útero:
21:11 De ventre matris meæ Deus meus es tu, * ne discésseris a me:
21:12 Quóniam tribulátio próxima est: * quóniam non est qui ádiuvet.
21:13 Circumdedérunt me vítuli multi: * tauri pingues obsedérunt me.
21:14 Aperuérunt super me os suum, * sicut leo rápiens et rúgiens.
21:15 Sicut aqua effúsus sum: * et dispérsa sunt ómnia ossa mea.
21:15 Factum est cor meum tamquam cera liquéscens * in médio ventris mei.
21:16 Áruit tamquam testa virtus mea, et lingua mea adhǽsit fáucibus meis: * et in púlverem mortis deduxísti me.
21:17 Quóniam circumdedérunt me canes multi: * concílium malignántium obsédit me.
21:17 Fodérunt manus meas et pedes meos: * dinumeravérunt ómnia ossa mea.
21:18 Ipsi vero consideravérunt et inspexérunt me: * divisérunt sibi vestiménta mea, et super vestem meam misérunt sortem.
21:20 Tu autem, Dómine, ne elongáveris auxílium tuum a me: * ad defensiónem meam cónspice.
21:21 Érue a frámea, Deus, ánimam meam: * et de manu canis únicam meam:
21:22 Salva me ex ore leónis: * et a córnibus unicórnium humilitátem meam.
21:23 Narrábo nomen tuum frátribus meis: * in médio ecclésiæ laudábo te.
21:24 Qui timétis Dóminum, laudáte eum: * univérsum semen Iacob, glorificáte eum.
21:25 Tímeat eum omne semen Israël: * quóniam non sprevit, neque despéxit deprecatiónem páuperis:
21:25 Nec avértit fáciem suam a me: * et cum clamárem ad eum, exaudívit me.
21:26 Apud te laus mea in ecclésia magna: * vota mea reddam in conspéctu timéntium eum.
21:27 Edent páuperes, et saturabúntur: et laudábunt Dóminum qui requírunt eum: * vivent corda eórum in sǽculum sǽculi.
21:28 Reminiscéntur et converténtur ad Dóminum * univérsi fines terræ:
21:28 Et adorábunt in conspéctu eius * univérsæ famíliæ géntium.
21:29 Quóniam Dómini est regnum: * et ipse dominábitur géntium.
21:30 Manducavérunt et adoravérunt omnes pingues terræ: * in conspéctu eius cadent omnes qui descéndunt in terram.
21:31 Et ánima mea illi vivet: * et semen meum sérviet ipsi.
21:32 Annuntiábitur Dómino generátio ventúra: * et annuntiábunt cæli iustítiam eius pópulo qui nascétur, quem fecit Dóminus.
Gloria omittitur
Ant. Divisérunt sibi vestiménta mea, et super vestem meam misérunt sortem.
Ant. Se repartieron entre sí * mis vestiduras, y sobre mis ropas echaron suertes.
Salmo 21 [2]
21:2 Dios mío, Dios mío, ¿por qué me has abandonado?; * a pesar de mis gritos, mi oración no te alcanza.
21:3 Dios mío, de día te grito, y no respondes; * de noche, y no me haces caso;
21:4 Aunque Tú habitas en el santuario, * esperanza de Israel.
21:5 En ti confiaban nuestros padres; * confiaban, y los ponías a salvo;
21:6 A ti gritaban, y quedaban libres; * en ti confiaban, y no los defraudaste.
21:7 Pero Yo soy un gusano, no un hombre, * vergüenza de la gente, desprecio del pueblo;
21:8 Al verme, se burlan de mí, * hacen visajes, menean la cabeza:
21:9 «Acudió al Señor, que lo ponga a salvo; * que lo libre si tanto lo quiere».
21:10 Tú eres quien me sacó del vientre, * me tenías confiado en los pechos de mi madre; desde el seno pasé a tus manos,
21:11 Desde el vientre materno Tú eres mi Dios. * No te quedes lejos,
21:12 Que el peligro está cerca * y nadie me socorre.
21:13 Me acorrala un tropel de novillos, * me cercan toros de Basán;
21:14 Abren contra mí las fauces * leones que descuartizan y rugen.
21:15 Estoy como agua derramada, * tengo los huesos descoyuntados;
21:15 Mi corazón, como cera, * se derrite en mis entrañas;
21:16 Mi garganta está seca como una teja, la lengua se me pega al paladar; * me aprietas contra el polvo de la muerte.
21:17 Me acorrala una jauría de mastines, * me cerca una banda de malhechores;
21:17 Me taladran las manos y los pies, * puedo contar mis huesos.
21:18 Ellos me miran triunfantes, * se reparten mi ropa, echan a suerte mi túnica.
21:20 Pero Tú, Señor, no te quedes lejos; * fuerza mía, ven corriendo a ayudarme.
21:21 Líbrame a mí de la espada, * y a mi única vida de la garra del mastín;
21:22 Sálvame de las fauces del león; * a este pobre, de los cuernos del búfalo.
21:23 Contaré tu fama a mis hermanos, * en medio de la asamblea te alabaré.
21:24 Fieles del Señor, alabadlo; * linaje de Jacob, glorificadlo;
21:25 Temedlo, linaje de Israel. * Porque no ha sentido desprecio ni repugnancia hacia el pobre desgraciado;
21:25 No le ha escondido su rostro: * cuando pidió auxilio, lo escuchó.
21:26 Él es mi alabanza en la gran asamblea, * cumpliré mis votos delante de sus fieles.
21:27 Los desvalidos comerán hasta saciarse, alabarán al Señor los que lo buscan: * viva su corazón por siempre.
21:28 Lo recordarán y volverán al Señor * hasta de los confines del orbe;
21:28 En su presencia se postrarán * las familias de los pueblos.
21:29 Porque del Señor es el reino, * Él gobierna a los pueblos.
21:30 Ante Él se postrarán las cenizas de la tumba, * ante Él se inclinarán los que bajan al polvo.
21:31 Me hará vivir para Él, * mi descendencia le servirá,
21:32 Hablarán del Señor a la generación futura, * contarán su justicia al pueblo que ha de nacer; todo lo que hizo el Señor.
sin Gloria
Ant. Se repartieron entre sí mis vestiduras, y sobre mis ropas echaron suertes.
Ant. Insurrexérunt in me * testes iníqui, et mentíta est iníquitas sibi.
Psalmus 26 [3]
26:1 Dóminus illuminátio mea, et salus mea, * quem timébo?
26:1 Dóminus protéctor vitæ meæ, * a quo trepidábo?
26:2 Dum apprópiant super me nocéntes, * ut edant carnes meas:
26:2 Qui tríbulant me inimíci mei, * ipsi infirmáti sunt, et cecidérunt.
26:3 Si consístant advérsum me castra, * non timébit cor meum.
26:3 Si exsúrgat advérsum me prǽlium, * in hoc ego sperábo.
26:4 Unam pétii a Dómino, hanc requíram, * ut inhábitem in domo Dómini ómnibus diébus vitæ meæ:
26:4 Ut vídeam voluptátem Dómini, * et vísitem templum eius.
26:5 Quóniam abscóndit me in tabernáculo suo: * in die malórum protéxit me in abscóndito tabernáculi sui.
26:6 In petra exaltávit me: * et nunc exaltávit caput meum super inimícos meos.
26:6 Circuívi, et immolávi in tabernáculo eius hóstiam vociferatiónis: * cantábo, et psalmum dicam Dómino.
26:7 Exáudi, Dómine, vocem meam, qua clamávi ad te: * miserére mei, et exáudi me.
26:8 Tibi dixit cor meum, exquisívit te fácies mea: * fáciem tuam, Dómine, requíram.
26:9 Ne avértas fáciem tuam a me: * ne declínes in ira a servo tuo.
26:9 Adiútor meus esto: * ne derelínquas me, neque despícias me, Deus, salutáris meus.
26:10 Quóniam pater meus, et mater mea dereliquérunt me: * Dóminus autem assúmpsit me.
26:11 Legem pone mihi, Dómine, in via tua: * et dírige me in sémitam rectam propter inimícos meos.
26:12 Ne tradíderis me in ánimas tribulántium me: * quóniam insurrexérunt in me testes iníqui, et mentíta est iníquitas sibi.
26:13 Credo vidére bona Dómini * in terra vivéntium.
26:14 Exspécta Dóminum, viríliter age: * et confortétur cor tuum, et sústine Dóminum.
Gloria omittitur
Ant. Insurrexérunt in me testes iníqui, et mentíta est iníquitas sibi.
Ant. Conspiraron contra mí * falsos testigos, y la iniquidad ha mentido contra sí misma.
Salmo 26 [3]
26:1 El Señor es mi luz y mi salvación, * ¿a quién temeré?
26:1 El Señor es la defensa de mi vida, * ¿quién me hará temblar?
26:2 Cuando me asaltan los malvados * para devorar mi carne,
26:2 Ellos, enemigos y adversarios, * tropiezan y caen.
26:3 Si un ejército acampa contra mí, * mi corazón no tiembla;
26:3 Si me declaran la guerra, * me siento tranquilo.
26:4 Una cosa pido al Señor, eso buscaré: * habitar en la casa del Señor por los días de mi vida;
26:4 Gozar de la dulzura del Señor, * contemplando su templo.
26:5 Él me protegerá en su tienda * el día del peligro; me esconderá en lo escondido de su morada,
26:6 Me alzará sobre la roca; * y así levantaré la cabeza sobre el enemigo que me cerca;
26:6 En su tienda sacrificaré sacrificios de aclamación: * cantaré y tocaré para el Señor.
26:7 Escúchame, Señor, que te llamo; * ten piedad, respóndeme.
26:8 Oigo en mi corazón: «Buscad mi rostro». * Tu rostro buscaré, Señor,
26:9 No me escondas tu rostro. * No rechaces con ira a tu siervo,
26:9 Que Tú eres mi auxilio; * no me deseches, no me abandones, Dios de mi salvación.
26:10 Si mi padre y mi madre me abandonan, * el Señor me recogerá.
26:11 Señor, enséñame tu camino, * guíame por la senda llana, porque tengo enemigos.
26:12 No me entregues a la saña de mi adversario, * porque se levantan contra mí testigos falsos, que respiran violencia.
26:13 Espero gozar de la dicha del Señor * en el país de la vida.
26:14 Espera en el Señor, sé valiente, * ten ánimo, espera en el Señor.
sin Gloria
Ant. Conspiraron contra mí falsos testigos, y la iniquidad ha mentido contra sí misma.
℣. Divisérunt sibi vestiménta mea.
℟. Et super vestem meam misérunt sortem.
℣. Se reparten entre sí mis vestiduras.
℟. Y sobre mis ropas echaron suertes.
Pater noster, qui es in cælis, sanctificétur nomen tuum: advéniat regnum tuum: fiat volúntas tua, sicut in cælo et in terra. Panem nostrum cotidiánum da nobis hódie: et dimítte nobis débita nostra, sicut et nos dimíttimus debitóribus nostris: et ne nos indúcas in tentatiónem: sed líbera nos a malo. Amen.


Lectio 1
De Lamentatióne Ieremíæ Prophétæ
Lam 2:8-11
8 Heth. Cogitávit Dóminus dissipáre murum fíliæ Sion: teténdit funículum suum, et non avértit manum suam a perditióne: luxítque antemurále, et murus páriter dissipátus est.
9 Teth. Defíxæ sunt in terra portæ eius: pérdidit, et contrívit vectes eius: regem eius et príncipes eius in géntibus: non est lex, et prophétæ eius non invenérunt visiónem a Dómino.
10 Iod. Sedérunt in terra, conticuérunt senes fíliæ Sion: conspersérunt cínere cápita sua, accíncti sunt cilíciis, abiecérunt in terram cápita sua vírgines Ierúsalem.
11 Caph. Defecérunt præ lácrimis óculi mei, conturbáta sunt víscera mea: effúsum est in terra iecur meum super contritióne fíliæ pópuli mei, cum defíceret párvulus et lactens in platéis óppidi.
Ierúsalem, Ierúsalem, convértere ad Dóminum Deum tuum.

℟. Omnes amíci mei dereliquérunt me, et prævaluérunt insidiántes mihi: trádidit me quem diligébam:
* Et terribílibus óculis plaga crudéli percutiéntes, acéto potábant me.
℣. Inter iníquos proiecérunt me, et non pepercérunt ánimæ meæ.
℟. Et terribílibus óculis plaga crudéli percutiéntes, acéto potábant me.
Padre nuestro, que estás en los cielos, santificado sea tu nombre, venga a nosotros tu reino, hágase tu voluntad así en la tierra como en el cielo. El pan nuestro de cada día dánosle hoy; perdónanos nuestras deudas, así como nosotros perdonamos a nuestros deudores, y no nos dejes caer en la tentación, mas líbranos del mal. Amén.


Lectura 1
Lamentación de Jeremías, Profeta.
Lam 2:8-11
8 Jet. Resolvió el Señor destruir los muros de la hija de Sion, echó cuerdas, y no retiró su mano destructora, sumergiendo en el luto antemurales y muros, que a la vez se han debilitado.
9 Tet. Sus puertas han sido echadas a tierra; destruyó, quebrantó sus cerrojos; su rey y sus príncipes están entre las gentes, no hay ley, y tampoco sus profetas reciben del Señor visión.
10 Iod. Los ancianos de la hija de Sion se sientan en tierra mudos, cubierta de polvo la cabeza, vestidos de saco, y las vírgenes de Jerusalén inclinan a tierra sus cabezas.
11 Kaf. Los ojos están consumidos por las lágrimas, mis entrañas hierven, derrámase en tierra mi hígado ante el desastre de la hija de mi pueblo, al ver desfallecer a los niños, aun los de pecho, en las calles de la ciudad.
Jerusalén, Jerusalén, conviértete al Señor, tu Dios.

℟. Me abandonaron todos mis amigos, y prevalecieron los que me armaban asechanzas; me hizo traición aquel a quien yo amaba.
* Y dirigiéndome miradas terribles, e hiriéndome cruelmente, me daban a beber vinagre.
℣. Me equipararon con los malvados, y no perdonaron a mi vida.
℟. Y dirigiéndome miradas terribles, e hiriéndome cruelmente, me daban a beber vinagre.


Lectio 2
Lam 2:12-15
12 Lamed. Mátribus suis dixérunt: Ubi est tríticum et vinum? cum defícerent quasi vulneráti in platéis civitátis: cum exhalárent ánimas suas in sinu matrum suárum.
13 Mem. Cui comparábo te? vel cui assimilábo te, fília Ierúsalem? cui exæquábo te, et consolábor te, virgo fília Sion? Magna est enim velut mare contrítio tua: quis medébitur tui?
14 Nun. Prophétæ tui vidérunt tibi falsa et stulta, nec aperiébant iniquitátem tuam, ut te ad pœniténtiam provocárent: vidérunt autem tibi assumptiónes falsas, et eiectiónes.
15 Samech. Plausérunt super te mánibus omnes transeúntes per viam: sibilavérunt, et movérunt caput suum super fíliam Ierúsalem: Hǽccine est urbs, dicéntes, perfécti decóris, gáudium univérsæ terræ?
Ierúsalem, Ierúsalem, convértere ad Dóminum Deum tuum.

℟. Velum templi scissum est,
* Et omnis terra trémuit: latro de cruce clamábat, dicens: Meménto mei, Dómine, dum véneris in regnum tuum.
℣. Petræ scissæ sunt, et monuménta apérta sunt, et multa córpora sanctórum, qui dormíerant, surrexérunt.
℟. Et omnis terra trémuit: latro de cruce clamábat, dicens: Meménto mei, Dómine, dum véneris in regnum tuum.


Lectura 2
Lam 2:12-15
12 Lamed. Dicen a sus madres: ¿Dónde hay pan y vino? al caer desfallecidos en las plazas de la ciudad, dando el alma en el regazo de sus madres.
13 Mem. ¿A quién te compararé y asemejaré, hija de Jerusalén? ¿A quién te igualaría yo para consolarte, virgen hija de Sion? Tu quebranto es grande como el mar. ¿Quién podrá curarte?
14 Nun. Tus profetas te anunciaron visiones vanas y mentirosas, no pusieron al desnudo tus iniquidades para hacer cambiar tu suerte, sino que te anunciaron oráculos vanos y falaces.
15 Sámec. Cuantos pasan por el camino baten palmas por mí, silban y menean, burlones, su cabeza contra la hija de Jerusalén: ¿Es ésta la ciudad que decían del todo hermosa, la delicia de toda la tierra?
Jerusalén, Jerusalén, conviértete al Señor, tu Dios.

℟. El velo del templo se rasgó.
* Y tembló toda la tierra; el ladrón desde la cruz clamaba diciendo: Señor, acuérdate de mí cuando llegues a tu reino.
℣. Las piedras se partieron, y los sepulcros se abrieron, y muchos cuerpos de santos que habían muerto resucitaron.
℟. Y tembló toda la tierra; el ladrón desde la cruz clamaba diciendo: Señor, acuérdate de mí cuando llegues a tu reino.


Lectio 3
Lam 3:1-9
1 Aleph. Ego vir videns paupertátem meam in virga indignatiónis eius.
2 Aleph. Me minávit, et addúxit in ténebras, et non in lucem.
3 Aleph. Tantum in me vertit, et convértit manum suam tota die.
4 Beth. Vetústam fecit pellem meam, et carnem meam, contrívit ossa mea.
5 Beth. Ædificávit in gyro meo, et circúmdedit me felle et labóre.
6 Beth. In tenebrósis collocávit me, quasi mórtuos sempitérnos.
7 Ghimel. Circumædificávit advérsum me, ut non egrédiar: aggravávit cómpedem meum.
8 Ghimel. Sed et, cum clamávero et rogávero, exclúsit oratiónem meam.
9 Ghimel. Conclúsit vias meas lapídibus quadris, sémitas meas subvértit.
Ierúsalem, Ierúsalem, convértere ad Dóminum Deum tuum.

℟. Vínea mea elécta, ego te plantávi:
* Quómodo convérsa es in amaritúdinem, ut me crucifígeres et Barábbam dimítteres?
℣. Sepívi te, et lápides elégi ex te, et ædificávi turrim.
℟. Quómodo convérsa es in amaritúdinem, ut me crucifígeres et Barábbam dimítteres?
Gloria omittitur
℟. Vínea mea elécta, ego te plantávi: * Quómodo convérsa es in amaritúdinem, ut me crucifígeres et Barábbam dimítteres?


Lectura 3
Lam 3:1-9
1 Alef. Yo soy el varón que ha visto la miseria bajo el látigo de su furor.
2 Alef. Llevóme y me metió en tinieblas sin luz alguna.
3 Alef. Todo el día vuelve y revuelve su mano contra mí.
4 Bet. Ha consumido mi carne y mi piel, ha quebrantado mis huesos.
5 Bet. Ha levantado contra mí un muro, me ha cercado de veneno y de dolor.
6 Bet. Me hace habitar en tinieblas, como los ya de mucho tiempo muertos.
7 Guímel. Me cercó por todos los lados, sin dejarme salida; me puso pesadas cadenas.
8 Guímel. Y aunque clamo y voceo, no se hace accesible a mi oración.
9 Guímel. Cerró mis caminos con sillares de piedra, torció todos mis senderos.
Jerusalén, Jerusalén, conviértete al Señor, tu Dios.

℟. Escogida viña mía, yo te planté;
* ¿Cómo te has hecho tan amarga, que me has crucificado a mí, y has dado libertad a Barrabás?
℣. Yo te cerqué, y te quité las piedras, y edifiqué una torre.
℟. ¿Cómo te has hecho tan amarga, que me has crucificado a mí, y has dado libertad a Barrabás?
sin Gloria
℟. Escogida viña mía, yo te planté; * ¿Cómo te has hecho tan amarga, que me has crucificado a mí, y has dado libertad a Barrabás?
Nocturn II.
Ant. Vim faciébant, * qui quærébant ánimam meam.
Psalmus 37 [4]
37:2 Dómine, ne in furóre tuo árguas me, * neque in ira tua corrípias me.
37:3 Quóniam sagíttæ tuæ infíxæ sunt mihi: * et confirmásti super me manum tuam.
37:4 Non est sánitas in carne mea a fácie iræ tuæ: * non est pax óssibus meis a fácie peccatórum meórum.
37:5 Quóniam iniquitátes meæ supergréssæ sunt caput meum: * et sicut onus grave gravátæ sunt super me.
37:6 Putruérunt et corrúptæ sunt cicatríces meæ, * a fácie insipiéntiæ meæ.
37:7 Miser factus sum, et curvátus sum usque in finem: * tota die contristátus ingrediébar.
37:8 Quóniam lumbi mei impléti sunt illusiónibus: * et non est sánitas in carne mea.
37:9 Afflíctus sum, et humiliátus sum nimis: * rugiébam a gémitu cordis mei.
37:10 Dómine, ante te omne desidérium meum: * et gémitus meus a te non est abscónditus.
37:11 Cor meum conturbátum est, derelíquit me virtus mea: * et lumen oculórum meórum, et ipsum non est mecum.
37:12 Amíci mei, et próximi mei * advérsum me appropinquavérunt, et stetérunt.
37:12 Et qui iuxta me erant, de longe stetérunt: * et vim faciébant qui quærébant ánimam meam.
37:13 Et qui inquirébant mala mihi, locúti sunt vanitátes: * et dolos tota die meditabántur.
37:14 Ego autem tamquam surdus non audiébam: * et sicut mutus non apériens os suum.
37:15 Et factus sum sicut homo non áudiens: * et non habens in ore suo redargutiónes.
37:16 Quóniam in te, Dómine, sperávi: * tu exáudies me, Dómine, Deus meus.
37:17 Quia dixi: Nequándo supergáudeant mihi inimíci mei: * et dum commovéntur pedes mei, super me magna locúti sunt.
37:18 Quóniam ego in flagélla parátus sum: * et dolor meus in conspéctu meo semper.
37:19 Quóniam iniquitátem meam annuntiábo: * et cogitábo pro peccáto meo.
37:20 Inimíci autem mei vivunt, et confirmáti sunt super me: * et multiplicáti sunt qui odérunt me iníque.
37:21 Qui retríbuunt mala pro bonis, detrahébant mihi: * quóniam sequébar bonitátem.
37:22 Ne derelínquas me, Dómine, Deus meus: * ne discésseris a me.
37:23 Inténde in adiutórium meum, * Dómine, Deus, salútis meæ.
Gloria omittitur
Ant. Vim faciébant, qui quærébant ánimam meam.
Nocturn II.
Ant. Me hacían violencia * los que atentaban a mi vida.
Salmo 37 [4]
37:2 Oh Señor, no me reprendas en medio de tu saña; * ni en medio de tu cólera me castigues.
37:3 Porque se me han clavado tus saetas * y has cargado sobre mí tu mano.
37:4 No hay parte sana en todo mi cuerpo, a causa de tu indignación; * se me estremecen los huesos cuando considero mis pecados.
37:5 Porque mis maldades sobrepujan por encima de mi cabeza; * y como una carga pesada me tienen agobiado.
37:6 Se enconaron y corrompieron mis llagas, * a causa de mi necedad.
37:7 Estoy hecho una miseria y encorvado hasta el suelo; * ando todo el día cubierto de tristeza.
37:8 Porque mis entrañas están llenas de ardor, * y no hay en mi cuerpo parte sana.
37:9 Estoy afligido y abatido en extremo; * la fuerza de los gemidos de mi corazón me hace prorrumpir en alaridos.
37:10 Oh Señor, todos mis deseos están ante tu presencia, * y no se te ocultan mis gemidos.
37:11 Mi corazón está conturbado; he perdido mis fuerzas; * y hasta la misma luz de mis ojos me ha faltado ya.
37:12 Mis amigos y mis deudos * se arrimaron y se apostaron contra mí;
37:12 Y mis allegados se pararon a lo lejos. * Entretanto aquellos que procuraban mi muerte, hacían todos sus esfuerzos;
37:13 Y los que anhelaban dañarme, hablaban mil sandeces; * y estaban todo el día maquinando engaños.
37:14 Pero yo, como si fuera sordo, no los escuchaba, * y estaba como mudo, sin abrir la boca.
37:15 Y me hice como quien nada oye, * y no tiene palabras con que replicar.
37:16 Porque en ti tengo puesta, Señor, mi esperanza; * Tú me oirás, ¡oh Señor, Dios mío!
37:17 Pues yo dije: No triunfen sobre mí mis enemigos; * los cuales, cuando ven vacilantes mis pies, se vanaglorian contra mí.
37:18 Verdad es que yo estoy resignado al castigo; * y siempre tengo presente mi dolor.
37:19 Yo mismo confesaré mi iniquidad, * y andaré siempre pensativo por causa de mi pecado.
37:20 Entretanto mis enemigos viven, y se han hecho más fuertes que yo; * y se han multiplicado los que me aborrecen injustamente.
37:21 Los que vuelven mal por bien murmuraban de mí, * porque seguía la virtud.
37:22 ¡Ah! No me desampares, Señor Dios mío; * no te apartes de mí.
37:23 Acude pronto a socorrerme, * ¡oh, Señor, Dios, salvador mío!
sin Gloria
Ant. Me hacían violencia los que atentaban a mi vida.
Ant. Confundántur * et revereántur, qui quærunt ánimam meam, ut áuferant eam.
Psalmus 39 [5]
39:2 Exspéctans exspectávi Dóminum, * et inténdit mihi.
39:3 Et exaudívit preces meas: * et edúxit me de lacu misériæ, et de luto fæcis.
39:3 Et státuit super petram pedes meos: * et diréxit gressus meos.
39:4 Et immísit in os meum cánticum novum, * carmen Deo nostro.
39:4 Vidébunt multi, et timébunt: * et sperábunt in Dómino.
39:5 Beátus vir, cuius est nomen Dómini spes eius: * et non respéxit in vanitátes et insánias falsas.
39:6 Multa fecísti tu, Dómine, Deus meus, mirabília tua: * et cogitatiónibus tuis non est qui símilis sit tibi.
39:6 Annuntiávi et locútus sum: * multiplicáti sunt super númerum.
39:7 Sacrifícium et oblatiónem noluísti: * aures autem perfecísti mihi.
39:7 Holocáustum et pro peccáto non postulásti: * tunc dixi: Ecce, vénio.
39:8 In cápite libri scriptum est de me ut fácerem voluntátem tuam: * Deus meus, vólui, et legem tuam in médio cordis mei.
39:10 Annuntiávi iustítiam tuam in ecclésia magna, * ecce, lábia mea non prohibébo: Dómine, tu scisti.
39:11 Iustítiam tuam non abscóndi in corde meo: * veritátem tuam et salutáre tuum dixi.
39:11 Non abscóndi misericórdiam tuam et veritátem tuam * a concílio multo.
39:12 Tu autem, Dómine, ne longe fácias miseratiónes tuas a me: * misericórdia tua et véritas tua semper suscepérunt me.
39:13 Quóniam circumdedérunt me mala, quorum non est númerus: * comprehendérunt me iniquitátes meæ, et non pótui ut vidérem.
39:13 Multiplicátæ sunt super capíllos cápitis mei: * et cor meum derelíquit me.
39:14 Compláceat tibi, Dómine, ut éruas me: * Dómine, ad adiuvándum me réspice.
39:15 Confundántur et revereántur simul, qui quærunt ánimam meam, * ut áuferant eam.
39:15 Convertántur retrórsum, et revereántur, * qui volunt mihi mala.
39:16 Ferant conféstim confusiónem suam, * qui dicunt mihi: Euge, euge.
39:17 Exsúltent et læténtur super te omnes quæréntes te: * et dicant semper: Magnificétur Dóminus: qui díligunt salutáre tuum.
39:18 Ego autem mendícus sum, et pauper: * Dóminus sollícitus est mei.
39:18 Adiútor meus, et protéctor meus tu es: * Deus meus, ne tardáveris.
Gloria omittitur
Ant. Confundántur et revereántur, qui quærunt ánimam meam, ut áuferant eam.
Ant. Queden confundidos * y avergonzados los que buscan quitarme la vida.
Salmo 39 [5]
39:2 Yo esperaba con ansia al Señor; * Él se inclinó.
39:3 Y escuchó mi grito: * Me levantó de la fosa fatal, de la charca fangosa;
39:3 Afianzó mis pies sobre roca, * y aseguró mis pasos;
39:4 Me puso en la boca un cántico nuevo, * un himno a nuestro Dios.
39:4 Muchos, al verlo, quedaron sobrecogidos * y confiaron en el Señor.
39:5 Dichoso el hombre que ha puesto su confianza en el Señor, * y no acude a los idólatras, que se extravían con engaños.
39:6 Cuántas maravillas has hecho, Señor, Dios mío, * cuántos planes en favor nuestro; nadie se te puede comparar.
39:6 Intento proclamarlas, decirlas, * pero superan todo número.
39:7 Tú no quieres sacrificios ni ofrendas, * y, en cambio, me abriste el oído;
39:7 No pides sacrificio expiatorio, * entonces yo digo: «Aquí estoy
39:8 -Como está escrito en mi libro- para hacer tu voluntad». * Dios mío, lo quiero, y llevo tu ley en las entrañas.
39:10 He proclamado tu salvación ante toda la asamblea; * no he cerrado los labios, Señor, Tú lo sabes.
39:11 No me he guardado en el pecho tu defensa, * he contado tu fidelidad y tu salvación,
39:11 No he negado tu misericordia y tu lealtad * ante la gran asamblea.
39:12 Tú, Señor, no me cierres tus entrañas, * que tu misericordia y tu lealtad me guarden siempre,
39:13 Porque me cercan desgracias sin cuento. * Se me echan encima mis culpas, y no puedo huir;
39:13 Son más que los pelos de mi cabeza, * y me falta el valor.
39:14 Señor, dígnate librarme; * Señor, date prisa en socorrerme;
39:15 Sufran una derrota ignominiosa * los que me persiguen a muerte,
39:15 Vuelvan la espalda afrentados * los que traman mi daño;
39:16 Queden mudos de vergüenza * los que se ríen de mí.
39:17 Alégrense y gocen contigo todos los que te buscan; * digan siempre: «Grande es el Señor» los que desean tu salvación.
39:18 Yo soy pobre y desgraciado, * pero el Señor se cuida de mí;
39:18 Tú eres mi auxilio y mi liberación: * Dios mío, no tardes.
sin Gloria
Ant. Queden confundidos y avergonzados los que buscan quitarme la vida.
Ant. Aliéni * insurrexérunt in me, et fortes quæsiérunt ánimam meam.
Psalmus 53 [6]
53:3 Deus, in nómine tuo salvum me fac: * et in virtúte tua iúdica me.
53:4 Deus, exáudi oratiónem meam: * áuribus pércipe verba oris mei.
53:5 Quóniam aliéni insurrexérunt advérsum me, et fortes quæsiérunt ánimam meam: * et non proposuérunt Deum ante conspéctum suum.
53:6 Ecce enim, Deus ádiuvat me: * et Dóminus suscéptor est ánimæ meæ.
53:7 Avérte mala inimícis meis: * et in veritáte tua dispérde illos.
53:8 Voluntárie sacrificábo tibi, * et confitébor nómini tuo, Dómine: quóniam bonum est:
53:9 Quóniam ex omni tribulatióne eripuísti me: * et super inimícos meos despéxit óculus meus.
Gloria omittitur
Ant. Aliéni insurrexérunt in me, et fortes quæsiérunt ánimam meam.
Ant. Se alzaron * contra mí gentes extrañas y los poderosos se propusieron quitarme la vida.
Salmo 53 [6]
53:3 Oh Dios, sálvame por tu nombre, * sal por mí con tu poder.
53:4 Oh Dios, escucha mi súplica, * atiende a mis palabras;
53:5 Porque unos insolentes se alzan contra mí, y hombres violentos me persiguen a muerte, * sin tener presente a Dios.
53:6 Pero Dios es mi auxilio, * el Señor sostiene mi vida.
53:7 Devuelve Tú su maldad a mis contrarios * y destrúyelos, por tu lealtad.
53:8 Te ofreceré un sacrificio voluntario, * dando gracias a tu nombre, que es bueno;
53:9 Porque me libraste del peligro, * y he visto la derrota de mis enemigos.
sin Gloria
Ant. Se alzaron contra mí gentes extrañas y los poderosos se propusieron quitarme la vida.
℣. Insurrexérunt in me testes iníqui.
℟. Et mentíta est iníquitas sibi.
℣. Se han levantado contra mí testigos inícuos.
℟. Y la iniquidad mintió sobre sí misma.
Pater noster, qui es in cælis, sanctificétur nomen tuum: advéniat regnum tuum: fiat volúntas tua, sicut in cælo et in terra. Panem nostrum cotidiánum da nobis hódie: et dimítte nobis débita nostra, sicut et nos dimíttimus debitóribus nostris: et ne nos indúcas in tentatiónem: sed líbera nos a malo. Amen.


Lectio 4
Ex tractátu sancti Augustíni Epíscopi super Psalmos
In Psalm 63 ad versum 2
Protexísti me, Deus, a convéntu malignántium, a multitúdine operántium iniquitátem. Iam ipsum caput nostrum intueámur. Multi Mártyres tália passi sunt, sed nihil sic elúcet, quómodo caput Mártyrum: ibi mélius intuémur, quod illi expérti sunt. Protéctus est a multitúdine malignántium, protegénte se Deo, protegénte carnem suam ipso Fílio, et hómine, quem gerébat: quia fílius hóminis est, et Fílius Dei est. Fílius Dei, propter formam Dei: fílius hóminis, propter formam servi, habens in potestáte pónere ánimam suam, et recípere eam. Quid ei potuérunt fácere inimíci? Occidérunt corpus, ánimam non occidérunt. Inténdite. Parum ergo erat, Dóminum hortári Mártyres verbo, nisi firmáret exémplo.

℟. Tamquam ad latrónem exístis cum gládiis et fústibus comprehéndere me:
* Cotídie apud vos eram in templo docens, et non me tenuístis: et ecce flagellátum dúcitis ad crucifigéndum.
℣. Cumque iniecíssent manus in Iesum, et tenuíssent eum, dixit ad eos.
℟. Cotídie apud vos eram in templo docens, et non me tenuístis: et ecce flagellátum dúcitis ad crucifigéndum.
Padre nuestro, que estás en los cielos, santificado sea tu nombre, venga a nosotros tu reino, hágase tu voluntad así en la tierra como en el cielo. El pan nuestro de cada día dánosle hoy; perdónanos nuestras deudas, así como nosotros perdonamos a nuestros deudores, y no nos dejes caer en la tentación, mas líbranos del mal. Amén.


Lectura 4
Del Tratado de San Agustín, Obispo, sobre los Salmos.
Sobre el Salmo 63, v. 2.
"Me protegisteis, Dios mío, contra la conspiración de los malvados y contra la multitud de los que obran la iniquidad”. Contemplemos ahora al que es nuestra Cabeza. Muchos mártires padecieron también tormentos semejantes; pero sobre todos resplandece el que es la cabeza de los mártires. En Él vemos mejor lo que ellos padecieron. Fue protegido contra la multitud de los perversos; protegióse Dios a sí mismo, protegiendo a su propia carne y a la humanidad que había asumido, porque es juntamente Hijo del Hombre, e Hijo de Dios. Hijo de Dios por la naturaleza divina; Hijo del hombre por la naturaleza de siervo, teniendo poder para dar su vida, y para volverla a tomar. ¿Qué le pudieron hacer los enemigos? Le quitaron la vida del cuerpo, pero no la del alma. Consideradlo bien; habría sido poco para el Señor exhortar a los mártires de palabra, si no les hubiese fortalecido con el ejemplo.

℟. Como a un ladrón, salisteis a prenderme con espadas y palos.
* Cada día estaba entre vosotros en el templo, y no me prendisteis y he aquí que, azotado, me lleváis a crucificar.
℣. Y como hubiesen prendido a Jesús, y le detuvieran, les dijo.
℟. Cada día estaba entre vosotros en el templo, y no me prendisteis y he aquí que, azotado, me lleváis a crucificar.


Lectio 5
Nostis qui convéntus erat malignántium Iudæórum, et quæ multitúdo erat operántium iniquitátem. Quam iniquitátem? Quia voluérunt occídere Dóminum Iesum Christum. Tanta ópera bona, inquit, osténdi vobis: propter quod horum me vultis occídere? Pértulit omnes infírmos eórum, curávit omnes lánguidos eórum, prædicávit regnum cælórum, non tácuit vítia eórum, ut ipsa pótius eis displicérent, non médicus, a quo sanabántur. His ómnibus curatiónibus eius ingráti, tamquam multa febre phrenétici, insaniéntes in médicum, qui vénerat curáre eos, excogitavérunt consílium perdéndi eum: tamquam ibi voléntes probáre, utrum vere homo sit, qui mori possit, an áliquid super hómines sit, et mori se non permíttat. Verbum ipsórum agnóscimus in Sapiéntia Salomónis: Morte turpíssima, ínquiunt, condemnémus eum. Interrogémus eum: erit enim respéctus in sermónibus illíus. Si enim vere Fílius Dei est, líberet eum.

℟. Ténebræ factæ sunt, dum crucifixíssent Iesum Iudǽi: et circa horam nonam exclamávit Iesus voce magna: Deus meus, ut quid me dereliquísti?
* Et inclináto cápite, emísit spíritum.
℣. Exclámans Iesus voce magna, ait: Pater, in manus tuas comméndo spíritum meum.
℟. Et inclináto cápite, emísit spíritum.


Lectura 5
Sabéis ya cuál era la conspiración de los malignos Judíos, y cuál era la multitud de los que obran la iniquidad. ¿Qué iniquidad? No otra sino la de querer dar la muerte a nuestro Señor Jesucristo. “Tantas obras buenas, les dijo, os he mostrado: ¿por cuál de ellas queréis darme la muerte?”. Acogió con paciencia a todos sus enfermos, curó a todos sus dolientes, les predicó el reino de los cielos, no guardó silencio sobre sus vicios, a fin de inspirarles el horror de estos vicios y no el odio del médico que les curaba. Pero, desagradecidos a todas estas curaciones del Señor, frenéticos como en un exceso de fiebre, delirando contra el médico que había venido a curarles, maquinaron el medio de perderle; como queriendo probar de este modo si era realmente hombre que pudiese morir, o si en Él había algo superior al hombre, que le eximiese de la muerte. Por el libro de la Sabiduría de Salomón conocemos su palabra: “Condenémosle, dicen, a la muerte más afrentosa, pues que según sus palabras será Él atendido. Si en verdad es el Hijo de Dios, éste le librará”.

℟. Después que los Judíos crucificaron a Jesús, sobrevinieron densas tinieblas; y cerca de la hora nona Jesús exclamó con gran voz: Dios mío, ¿por qué me habéis desamparado?
* Y habiendo inclinado la cabeza, exhaló el espíritu.
℣. Clamando Jesús con gran voz, dijo: Padre, encomiendo mi espíritu en tus manos.
℟. Y habiendo inclinado la cabeza, exhaló el espíritu.


Lectio 6
Exacuérunt tamquam gládium linguas suas. Non dicant Iudǽi: Non occídimus Christum. Etenim proptérea eum dedérunt iúdici Piláto, ut quasi ipsi a morte eius videréntur immúnes. Nam cum dixísset eis Pilátus: Vos eum occídite: respondérunt, Nobis non licet occídere quemquam. Iniquitátem facínoris sui in iúdicem hóminem refúndere volébant: sed numquid Deum iúdicem fallébant? Quod fecit Pilátus, in eo ipso quod fecit, aliquántum párticeps fuit: sed in comparatióne illórum multo ipse innocéntior. Institit enim quantum pótuit, ut illum ex eórum mánibus liberáret: nam proptérea flagellátum prodúxit ad eos. Non persequéndo Dóminum flagellávit, sed eórum furóri satisfácere volens: ut vel sic iam mitéscerent, et desínerent velle occídere, cum flagellátum vidérent. Fecit et hoc. At ubi perseveravérunt, nostis illum lavísse manus, et dixísse, quod ipse non fecísset, mundum se esse a morte illíus. Fecit tamen. Sed si reus, quia fecit vel invítus: illi innocéntes, qui coëgérunt ut fáceret? Nullo modo. Sed ille dixit in eum senténtiam, et iussit eum crucifígi, et quasi ipse occídit: et vos, o Iudǽi, occidístis. Unde occidístis? Gládio linguæ: acuístis enim linguas vestras. Et quando percussístis, nisi quando clamástis: Crucifíge, crucifíge?

℟. Animam meam diléctam trádidi in manus iniquórum, et facta est mihi heréditas mea sicut leo in silva: dedit contra me voces adversárius, dicens: Congregámini, et properáte ad devorándum illum: posuérunt me in desérto solitúdinis, et luxit super me omnis terra:
* Quia non est invéntus qui me agnósceret, et fáceret bene.
℣. Insurrexérunt in me viri absque misericórdia, et non pepercérunt ánimæ meæ.
℟. Quia non est invéntus qui me agnósceret, et fáceret bene.
Gloria omittitur
℟. Animam meam diléctam trádidi in manus iniquórum, et facta est mihi heréditas mea sicut leo in silva: dedit contra me voces adversárius, dicens: Congregámini, et properáte ad devorándum illum: posuérunt me in desérto solitúdinis, et luxit super me omnis terra: * Quia non est invéntus qui me agnósceret, et fáceret bene.


Lectura 6
"Afilaron sus lenguas como una espada”. No digan los judíos: “No dimos la muerte a Cristo”. Le entregaron al juez Pilato para significar que no eran responsables de su muerte. Al decir Pilato: “Quitadle vosotros la vida", respondieron: “A nosotros no nos es lícito matar a nadie”. Querían que se imputase la atrocidad de su delito al juez; pero ¿engañaban a Dios que también es juez? Pilato fue cómplice, pero mucho menos culpable que los judíos. Insistió cuanto pudo para librarle de sus manos; por esto, después de azotarle, le puso a la vista de ellos. No mandó azotar al Señor para atormentarle, sino para satisfacer el furor de los Judíos, para que viéndole azotado, se aplacasen, y desistiesen de pedir su muerte. Pero obstinándose ellos, se lavó las manos, y dijo que no era él quien le condenaba, y que era inocente de su muerte. Y le sentenció a muerte. Si él fue reo, porque le condenó, aunque con repugnancia ¿serán inocentes los que le obligaron a hacerlo? De ningún modo. Pilato sentenció a Jesús, y le mandó crucificar, y se puede decir que le dio muerte. Pero vosotros, judíos, le disteis la muerte. Y ¿cómo le matasteis? Con la espada de la lengua, ya que afilasteis vuestras lenguas. ¿y cuándo le heristeis, sino cuando clamasteis: Crucifícale, crucifícale?

℟. Entregué mi alma muy amada en poder de los inicuos; y el pueblo que era mi heredad, fue para mí como un león en la selva, el enemigo dio voces contra mí, diciendo: Juntaos, y apresuraos a devorarle; me pusieron en un desierto solitario, y lloró por mí toda la tierra;
* Porque no se halló quien quisiera reconocerme y ampararme.
℣. Se levantaron contra mí hombres sin piedad, y no perdonaron mi vida.
℟. Porque no se halló quien quisiera reconocerme y ampararme.
sin Gloria
℟. Entregué mi alma muy amada en poder de los inicuos; y el pueblo que era mi heredad, fue para mí como un león en la selva, el enemigo dio voces contra mí, diciendo: Juntaos, y apresuraos a devorarle; me pusieron en un desierto solitario, y lloró por mí toda la tierra; * porque no se halló quien quisiera reconocerme y ampararme.
Nocturn III.
Ant. Ab insurgéntibus in me * líbera me, Dómine, quia occupavérunt ánimam meam.
Psalmus 58 [7]
58:2 Éripe me de inimícis meis, Deus meus: * et ab insurgéntibus in me líbera me.
58:3 Éripe me de operántibus iniquitátem: * et de viris sánguinum salva me.
58:4 Quia ecce cepérunt ánimam meam: * irruérunt in me fortes.
58:5 Neque iníquitas mea, neque peccátum meum, Dómine: * sine iniquitáte cucúrri, et diréxi.
58:6 Exsúrge in occúrsum meum, et vide: * et tu, Dómine, Deus virtútum, Deus Israël,
58:6 Inténde ad visitándas omnes gentes: * non misereáris ómnibus, qui operántur iniquitátem.
58:7 Converténtur ad vésperam: et famem patiéntur ut canes, * et circuíbunt civitátem.
58:8 Ecce, loquéntur in ore suo, et gládius in lábiis eórum: * quóniam quis audívit?
58:9 Et tu, Dómine, deridébis eos: * ad níhilum dedúces omnes gentes.
58:10 Fortitúdinem meam ad te custódiam, quia, Deus, suscéptor meus es: * Deus meus, misericórdia eius prævéniet me.
58:12 Deus osténdet mihi super inimícos meos, ne occídas eos: * nequándo obliviscántur pópuli mei.
58:12 Dispérge illos in virtúte tua: * et depóne eos, protéctor meus, Dómine:
58:13 Delíctum oris eórum, sermónem labiórum ipsórum: * et comprehendántur in supérbia sua.
58:13 Et de exsecratióne et mendácio annuntiabúntur in consummatióne: * in ira consummatiónis, et non erunt.
58:14 Et scient quia Deus dominábitur Iacob: * et fínium terræ.
58:15 Converténtur ad vésperam: et famem patiéntur ut canes, * et circuíbunt civitátem.
58:16 Ipsi dispergéntur ad manducándum: * si vero non fúerint saturáti, et murmurábunt.
58:17 Ego autem cantábo fortitúdinem tuam: * et exsultábo mane misericórdiam tuam.
58:17 Quia factus es suscéptor meus, * et refúgium meum, in die tribulatiónis meæ.
58:18 Adiútor meus, tibi psallam, quia, Deus, suscéptor meus es: * Deus meus, misericórdia mea.
Gloria omittitur
Ant. Ab insurgéntibus in me líbera me, Dómine, quia occupavérunt ánimam meam.
Nocturn III.
Ant. Líbrame, Señor, de los que se levantan contra mí, * porque se han apoderado de mi vida.
Salmo 58 [7]
58:2 Líbrame de mi enemigo, Dios mío; * protégeme de mis agresores,
58:3 Líbrame de los mal hechores, * sálvame de los hombres sanguinarios.
58:4 Mira que me están acechando, * y me acosan los poderosos:
58:5 Sin que yo haya pecado ni faltado, Señor, * sin culpa mía, avanzan para acometerme.
58:6 Despierta, ven a mi encuentro, mira: * Tú, el Señor de los ejércitos, el Dios de Israel.
58:6 Levántate y castiga a las naciones. * No tengas piedad de los traidores.
58:7 Vuelven por la tarde ladrando como perros * y vagan por la ciudad.
58:8 Mira cómo sueltan la lengua, sus labios son puñales: * «¿Quién nos oye?».
58:9 Pero Tú, Señor, te ríes de ellos, * haces burla de los arrogantes.
58:10 Estoy velando contigo, fuerza mía, porque Tú, oh Dios, eres mi alcázar. * Que tu favor se adelante, oh Dios,
58:12 Y me haga ver la derrota del enemigo. * Dales muerte, Dios mío, para que mi pueblo no se olvide;
58:12 Dispérsalos y derríbalos con tu potencia, * Señor, escudo nuestro.
58:13 Cada palabra de sus labios es un pecado de su boca; * queden prendidos en su arrogancia,
58:13 En las mentiras y maldiciones que profieren. * Que tu cólera los acabe, que los acabe y no dejen rastro:
58:14 Para que se sepa que Dios gobierna en Jacob * y hasta el confín de la tierra.
58:15 Vuelven por la tarde ladrando como perros * y vagan por la ciudad;
58:16 Dan vueltas buscando comida * y hasta que no se hartan van gruñendo.
58:17 Pero yo cantaré tu fuerza, * por la mañana aclamaré tu misericordia;
58:17 Porque has sido mi alcázar * y mi refugio en el peligro.
58:18 Y tañeré en tu honor, fuerza mía, * porque Tú, oh Dios, eres mi alcázar.
sin Gloria
Ant. Líbrame, Señor, de los que se levantan contra mí, porque se han apoderado de mi vida.
Ant. Longe fecísti * notos meos a me: tráditus sum, et non egrediébar.
Psalmus 87 [8]
87:2 Dómine, Deus salútis meæ: * in die clamávi, et nocte coram te.
87:3 Intret in conspéctu tuo orátio mea: * inclína aurem tuam ad precem meam:
87:4 Quia repléta est malis ánima mea: * et vita mea inférno appropinquávit.
87:5 Æstimátus sum cum descendéntibus in lacum: * factus sum sicut homo sine adiutório, inter mórtuos liber.
87:6 Sicut vulneráti dormiéntes in sepúlcris, quorum non es memor ámplius: * et ipsi de manu tua repúlsi sunt.
87:7 Posuérunt me in lacu inferióri: * in tenebrósis, et in umbra mortis.
87:8 Super me confirmátus est furor tuus: * et omnes fluctus tuos induxísti super me.
87:9 Longe fecísti notos meos a me: * posuérunt me abominatiónem sibi.
87:9 Tráditus sum, et non egrediébar: * óculi mei languérunt præ inópia.
87:10 Clamávi ad te, Dómine, tota die: * expándi ad te manus meas.
87:11 Numquid mórtuis fácies mirabília: * aut médici suscitábunt, et confitebúntur tibi?
87:12 Numquid narrábit áliquis in sepúlcro misericórdiam tuam, * et veritátem tuam in perditióne?
87:13 Numquid cognoscéntur in ténebris mirabília tua, * et iustítia tua in terra obliviónis?
87:14 Et ego ad te, Dómine, clamávi: * et mane orátio mea prævéniet te.
87:15 Ut quid, Dómine, repéllis oratiónem meam: * avértis fáciem tuam a me?
87:16 Pauper sum ego, et in labóribus a iuventúte mea: * exaltátus autem, humiliátus sum et conturbátus.
87:17 In me transiérunt iræ tuæ: * et terróres tui conturbavérunt me.
87:18 Circumdedérunt me sicut aqua tota die: * circumdedérunt me simul.
87:19 Elongásti a me amícum et próximum: * et notos meos a miséria.
Gloria omittitur
Ant. Longe fecísti notos meos a me: tráditus sum, et non egrediébar.
Ant. Alejaste de mí * a mis conocidos; prisionero estoy, no hallo salida.
Salmo 87 [8]
87:2 Señor, Dios mío, * de día te pido auxilio, de noche grito en tu presencia;
87:3 Llegue hasta ti mi súplica, * inclina tu oído a mi clamor.
87:4 Porque mi alma está colmada de desdichas, * y mi vida está al borde del abismo;
87:5 Ya me cuentan con los que bajan a la fosa, * soy como un inválido. Tengo mi cama entre los muertos,
87:6 Como los caídos que yacen en el sepulcro, de los cuales ya no guardas memoria, * porque fueron arrancados de tu mano.
87:7 Me has colocado en lo hondo de la fosa, * en las tinieblas del fondo;
87:8 Tú cólera pesa sobre mí, * me echas encima todas tus olas.
87:9 Has alejado de mí a mis conocidos, * me has hecho repugnante para ellos:
87:9 Encerrado, no puedo salir, * y los ojos se me nublan de pesar.
87:10 Todo el día te estoy invocando, * tendiendo las manos hacia ti.
87:11 ¿Harás Tú maravillas por los muertos? * ¿Se alzarán las sombras para darte gracias?
87:12 ¿Se anuncia en el sepulcro tu misericordia, * o tu fidelidad en el reino de la muerte?
87:13 ¿Se conocen tus maravillas en la tiniebla, * o tu justicia en el país del olvido?
87:14 Pero yo te pido auxilio, * por la mañana irá a tu encuentro mi súplica.
87:15 ¿Por qué, Señor, me rechazas, * y me escondes tu rostro?
87:16 Desde niño fui desgraciado y enfermo, * me doblo bajo el peso de tus terrores,
87:17 Pasó sobre mí tu incendio, * tus espantos me han consumido:
87:18 Me rodean como las aguas todo el día, * me envuelven todos a una;
87:19 Alejaste de mí amigos y compañeros: * mi compañía son las tinieblas.
sin Gloria
Ant. Alejaste de mí a mis conocidos; prisionero estoy, no hallo salida.
Ant. Captábunt * in ánimam iusti, et sánguinem innocéntem condemnábunt.
Psalmus 93 [9]
93:1 Deus ultiónum Dóminus: * Deus ultiónum líbere egit.
93:2 Exaltáre, qui iúdicas terram: * redde retributiónem supérbis.
93:3 Úsquequo peccatóres, Dómine, * úsquequo peccatóres gloriabúntur:
93:4 Effabúntur, et loquéntur iniquitátem: * loquéntur omnes, qui operántur iniustítiam?
93:5 Pópulum tuum, Dómine, humiliavérunt: * et hereditátem tuam vexavérunt.
93:6 Víduam, et ádvenam interfecérunt: * et pupíllos occidérunt.
93:7 Et dixérunt: Non vidébit Dóminus, * nec intélleget Deus Iacob.
93:8 Intellégite, insipiéntes in pópulo: * et stulti, aliquándo sápite.
93:9 Qui plantávit aurem, non áudiet? * aut qui finxit óculum, non consíderat?
93:10 Qui córripit gentes, non árguet: * qui docet hóminem sciéntiam?
93:11 Dóminus scit cogitatiónes hóminum, * quóniam vanæ sunt.
93:12 Beátus homo, quem tu erudíeris, Dómine: * et de lege tua docúeris eum,
93:13 Ut mítiges ei a diébus malis: * donec fodiátur peccatóri fóvea.
93:14 Quia non repéllet Dóminus plebem suam: * et hereditátem suam non derelínquet.
93:15 Quoadúsque iustítia convertátur in iudícium: * et qui iuxta illam omnes qui recto sunt corde.
93:16 Quis consúrget mihi advérsus malignántes? * aut quis stabit mecum advérsus operántes iniquitátem?
93:17 Nisi quia Dóminus adiúvit me: * paulo minus habitásset in inférno ánima mea.
93:18 Si dicébam: Motus est pes meus: * misericórdia tua, Dómine, adiuvábat me.
93:19 Secúndum multitúdinem dolórum meórum in corde meo: * consolatiónes tuæ lætificavérunt ánimam meam.
93:20 Numquid adhǽret tibi sedes iniquitátis: * qui fingis labórem in præcépto?
93:21 Captábunt in ánimam iusti: * et sánguinem innocéntem condemnábunt.
93:22 Et factus est mihi Dóminus in refúgium: * et Deus meus in adiutórium spei meæ.
93:23 Et reddet illis iniquitátem ipsórum: et in malítia eórum dispérdet eos: * dispérdet illos Dóminus, Deus noster.
Gloria omittitur
Ant. Captábunt in ánimam iusti, et sánguinem innocéntem condemnábunt.
Ant. Atentan * los malos contra la vida del justo; condenan la sangre inocente.
Salmo 93 [9]
93:1 Dios de la venganza, Señor, * Dios de la venganza, resplandece.
93:2 Levántate, juzga la tierra, * paga su merecido a los soberbios.
93:3 ¿Hasta cuándo, Señor, los culpables, * hasta cuándo triunfarán los culpables?
93:4 Discursean profiriendo insolencias, * se jactan los malhechores;
93:5 Trituran, Señor, a tu pueblo, * oprimen a tu heredad;
93:6 Asesinan a viudas y forasteros, * degüellan a los huérfanos,
93:7 Y comentan: «Dios no lo ve, * el Dios de Jacob no se entera».
93:8 Enteraos, los más necios del pueblo, * ignorantes, ¿cuándo discurriréis?
93:9 El que plantó el oído ¿no va a oír? * El que formó el ojo ¿no va a ver?
93:10 El que educa a los pueblos * ¿no va a castigar? El que instruye al hombre ¿no va a saber?
93:11 Sabe el Señor que los pensamientos del hombre * son insustanciales.
93:12 Dichoso el hombre a quien Tú educas, * al que enseñas tu ley,
93:13 Dándole descanso tras los años duros, * mientras al malvado le cavan la fosa.
93:14 Porque el Señor no rechaza a su pueblo, * ni abandona su heredad:
93:15 El justo obtendrá su derecho, * y un porvenir los rectos de corazón.
93:16 ¿Quién se pone a mi favor contra los perversos, * quién se coloca a mi lado frente a los malhechores?
93:17 Si el Señor no me hubiera auxiliado, * ya estaría yo habitando en el silencio.
93:18 Cuando me parece que voy a tropezar, * tu misericordia, Señor, me sostiene;
93:19 Cuando se multiplican mis preocupaciones, * tus consuelos son mi delicia.
93:20 ¿Podrá aliarse contigo un tribunal inicuo * que dicta injusticias en nombre de la ley?
93:21 Aunque atenten contra la vida del justo * y condenen a muerte al inocente,
93:22 El Señor será mi alcázar, * Dios será mi roca de refugio.
93:23 Él les pagará su iniquidad, los destruirá por sus maldades, * los destruirá el Señor, nuestro Dios.
sin Gloria
Ant. Atentan los malos contra la vida del justo; condenan la sangre inocente.
℣. Locúti sunt advérsum me lingua dolósa.
℟. Et sermónibus ódii circumdedérunt me, et expugnavérunt me gratis.
℣. Con lenguas falsas hablaron contra mí.
℟. Y con palabras de odio me han cercado y me han combatido sin motivo alguno.
Pater noster, qui es in cælis, sanctificétur nomen tuum: advéniat regnum tuum: fiat volúntas tua, sicut in cælo et in terra. Panem nostrum cotidiánum da nobis hódie: et dimítte nobis débita nostra, sicut et nos dimíttimus debitóribus nostris: et ne nos indúcas in tentatiónem: sed líbera nos a malo. Amen.


Lectio 7
De Epístola beáti Pauli Apóstoli ad Hebrǽos
Heb 4:11-15
11 Festinémus íngredi in illam réquiem: ut ne in idípsum quis íncidat incredulitátis exémplum.
12 Vivus est enim sermo Dei, et éfficax et penetrabílior omni gládio ancípiti: et pertíngens usque ad divisiónem ánimæ ac spíritus, compágum quoque ac medullárum, et discrétor cogitatiónum et intentiónum cordis.
13 Et non est ulla creatúra invisíbilis in conspéctu eius: ómnia autem nuda et apérta sunt óculis eius, ad quem nobis sermo.
14 Habéntes ergo Pontíficem magnum, qui penetrávit cælos, Iesum Fílium Dei: teneámus confessiónem.
15 Non enim habémus Pontíficem, qui non possit cómpati infirmitátibus nostris: tentátum autem per ómnia pro similitúdine absque peccáto.

℟. Tradidérunt me in manus impiórum, et inter iníquos proiecérunt me, et non pepercérunt ánimæ meæ: congregáti sunt advérsum me fortes:
* Et sicut gigántes stetérunt contra me.
℣. Aliéni insurrexérunt advérsum me, et fortes quæsiérunt ánimam meam.
℟. Et sicut gigántes stetérunt contra me.
Padre nuestro, que estás en los cielos, santificado sea tu nombre, venga a nosotros tu reino, hágase tu voluntad así en la tierra como en el cielo. El pan nuestro de cada día dánosle hoy; perdónanos nuestras deudas, así como nosotros perdonamos a nuestros deudores, y no nos dejes caer en la tentación, mas líbranos del mal. Amén.


Lectura 7
De la Epístola del Apóstol San Pablo a los Hebreos.
Heb 4:11-15
11 Démonos prisa, pues, a entrar en este descanso, a fin de que nadie caiga en este mismo ejemplo de desobediencia.
12 Que la palabra de Dios es viva, eficaz y tajante, más que una espada de dos filos, y penetra hasta la división del alma y del espíritu, hasta las coyunturas y la medula, y discierne los pensamientos y las intenciones del corazón.
13 Y no hay cosa creada que no sea manifiesta en su presencia, antes son todas desnudas y manifiestas a los ojos de aquel a quien hemos de dar cuenta.
14 Teniendo, pues, un gran Pontífice que penetró en los cielos, Jesús, el Hijo de Dios, mantengámonos adheridos a la confesión (de nuestra fe).
15 No es nuestro Pontífice tal que no pueda compadecerse de nuestras flaquezas, antes fue tentado en todo a semejanza nuestra, fuera del pecado.

℟. Me entregaron en manos de los impíos; me equipararon con los malvados, y no perdonaron mi vida; se congregaron contra mí los poderosos;
* Y como gigantes se levantaron contra mí.
℣. Se alzaron contra mí gentes extrañas y los poderosos se propusieron quitarme la vida.
℟. Y como gigantes se levantaron contra mí.


Lectio 8
Heb 4:16; 5:1-3
16 Adeámus ergo cum fidúcia ad thronum grátiæ: ut misericórdiam consequámur, et grátiam inveniámus in auxílio opportúno.
1 Omnis namque Póntifex ex homínibus assúmptus, pro homínibus constitúitur in iis, quæ sunt ad Deum, ut ófferat dona, et sacrifícia pro peccátis:
2 Qui condolére possit iis, qui ignórant et errant: quóniam et ipse circúmdatus est infirmitáte:
3 Et proptérea debet quemádmodum pro pópulo, ita étiam pro semetípso offérre pro peccátis.

℟. Iesum trádidit ímpius summis princípibus sacerdótum, et senióribus pópuli:
* Petrus autem sequebátur eum a longe, ut vidéret finem.
℣. Adduxérunt autem eum ad Cáipham príncipem sacerdótum, ubi scribæ et pharisǽi convénerant.
℟. Petrus autem sequebátur eum a longe, ut vidéret finem.


Lectura 8
Heb 4, 16; 5, 1-3
16 Acerquémonos, pues, confiadamente al trono de la gracia, a fin de recibir misericordia y hallar gracia para el oportuno auxilio.
1 Pues todo pontífice tomado de entre los hombres, en favor de los hombres es instituido para las cosas que miran a Dios, para ofrecer dones y sacrificios por los pecados,
2 Para que pueda compadecerse de los ignorantes y extraviados, por cuanto él está también rodeado de flaqueza,
3 Y a causa de ella debe por sí mismo ofrecer sacrificios por los pecados, igual que por el pueblo.

℟. El impío puso a Jesús en poder de los príncipes de los sacerdotes, y de los ancianos del pueblo.
* Y Pedro le seguía de lejos para ver el resultado.
℣. Y le llevaron a Caifás, príncipe de los sacerdotes, en cuya casa se habían reunido los escribas y fariseos.
℟. Y Pedro le seguía de lejos para ver el resultado.


Lectio 9
Heb 5:4-10
4 Nec quisquam sumit sibi honórem, sed qui vocátur a Deo, tamquam Aaron.
5 Sic et Christus non semetípsum clarificávit ut Póntifex fíeret, sed qui locútus est ad eum: Fílius meus es tu, ego hódie génui te.
6 Quemádmodum et in álio loco dicit: Tu es sacérdos in ætérnum, secúndum órdinem Melchísedech.
7 Qui in diébus carnis suæ preces, supplicationésque ad eum, qui possit illum salvum fácere a morte, cum clamóre válido et lácrimis ófferens, exaudítus est pro sua reveréntia.
8 Et quidem cum esset Fílius Dei, dídicit ex iis, quæ passus est, obediéntiam:
9 Et consummátus, factus est ómnibus obtemperántibus sibi causa salútis ætérnæ,
10 Appellátus a Deo Póntifex iuxta órdinem Melchísedech.

℟. Caligavérunt óculi mei a fletu meo: quia elongátus est a me, qui consolabátur me: Vidéte omnes pópuli,
* Si est dolor símilis sicut dolor meus.
℣. O vos omnes, qui transítis per viam, atténdite et vidéte.
℟. Si est dolor símilis sicut dolor meus.
Gloria omittitur
℟. Caligavérunt óculi mei a fletu meo: quia elongátus est a me, qui consolabátur me: Vidéte omnes pópuli, * Si est dolor símilis sicut dolor meus.


Lectura 9
Heb 5:4-10
4 Y nadie se apropia este honor sino cuando es llamado por Dios, como lo fue Aarón.
5 Así también Cristo no se glorificó a sí mismo en hacerse Pontífice, sino el que le habló: «Hijo mío eres Tú, yo hoy te he engendrado».
6 Como también en otro lugar dice: «Tú eres sacerdote para siempre según el orden de Melquisedec».
7 El cual en los días de su carne, habiendo ofrecido plegarias y súplicas con poderoso clamor y lágrimas al que le podía salvar de la muerte, y habiendo sido escuchado por razón de su reverencia,
8 Aun con ser Hijo, aprendió de las cosas que padeció lo que era obediencia;
9 Y consumado, vino a ser para todos los que le obedecen causa de salud eterna,
10 Proclamado por Dios sumo sacerdote según el orden de Melquisedec.

℟. Mis ojos se oscurecieron de tanto llorar, porque se alejó de mí el que me consolaba. Ved, ¡oh pueblos todos!
* Si hay dolor semejante a mi dolor.
℣. ¡Oh vosotros, todos los que pasáis por el camino! atended y ved.
℟. Si hay dolor semejante a mi dolor.
sin Gloria
℟. Mis ojos se oscurecieron de tanto llorar, porque se alejó de mí el que me consolaba. Ved, ¡oh pueblos todos! * Si hay dolor semejante a mi dolor.
Oratio {ex Proprio de Tempore}
Réspice, quǽsumus, Dómine, super hanc famíliam tuam, pro qua Dóminus noster Iesus Christus non dubitávit mánibus tradi nocéntium, et crucis subíre torméntum:
Et sub silentio concluditur
Qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.
℟. Amen.

Reliqua omittuntur, nisi Laudes separandæ sint.
Oración {del Propio del Tiempo}
Mira, Señor de bondad, a tu familia santa, por la cual Jesucristo nuestro Señor aceptó el tormento de la cruz, entregándose a sus propios enemigos.
Y se concluye en silencio:
Que vive y reina en unión del Espíritu Santo, Dios, por todos los siglos de los siglos.
℟. Amén.

El resto se omite, salvo que Laúdes se haga aparte.
Conclusio{omittitur}
Conclusión{omitido}

Matutinum    Laudes
Prima    Tertia    Sexta    Nona
Vesperae    Completorium
Omnes    Plures    Appendix

Options    Sancta Missa    Ordo

Versions
Tridentine - 1570
Tridentine - 1888
Tridentine - 1906
Divino Afflatu - 1954
Reduced - 1955
Rubrics 1960 - 1960
Rubrics 1960 - 2020 USA
Monastic - 1963
Ordo Praedicatorum - 1962
Language 2
Latin
Dansk
Deutsch
English
Español
Français
Italiano
Magyar
Polski
Português
Latin-Bea
Polski-Newer
Votives
Hodie
Apostolorum
Evangelistarum
Unius Martyris
Plurimorum Martyrum
Confessoris Pontificis
Doctorum Pontificium
Confessoris non Pontificis
Doctoris non Pontificis
Unam Virginum
Plures Virgines
Non Virginum Martyrum
Non Virginum non Martyrum
Dedicationis Ecclesiae
Officium defunctorum
Beata Maria in Sabbato
Beatae Mariae Virginis
Officium parvum Beatae Mariae Virginis

Versions      Credits      Download      Rubrics      Technical      Help